এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
________________
৪৯১ জন্মদ্যস্য শ্লোকৰ কীৰ্ত্তন। আজ্ঞা পায়া দেবী। | ব্ৰহ্মাৰ হৃদয়ে, সত্বৰে গেয়া পশিলা। বেদক পাসৰি, | আনো খেদ কৰি, মনে হৰি শিক্ষা দিলা॥ পাচে চাৰি মুখে, উচ্চাৰিলা বেদ, সৃষ্টিও হৈল। বিদিত। হেন কৃপাময়, | ব্ৰহ্মাৰ বুদ্ধিক, প্ৰৱৰ্তাই সাধিলা হিত। যদি বোলা ব্ৰহ্মা, আপুনি পূৰ্ববত, সমস্তে বেদ জানন্ত। কেন মতে তান, মনে হৰি আসি, আপুনি শিক্ষা দিলন্ত। যেন কোনো জনে, নিদ্ৰাত থাকন্তে, পূৰ্ব কথা পাসৰয়। নিদ্ৰাৰ উঠিয়া, | পূৰ্বৰ বৃত্তান্ত, | সমস্তে কৈবে পৰয়॥ সেহিমতে ব্ৰহ্মা, লভন্তোক বেদ, যাতে গুৰু সমস্তৰ। কেনে বোলা তুমি, বেদক পাসৰি, | খেদ কৈলা বহুতৰ। ইটো শঙ্কা তোৰা, | নকৰিবা মনে, | বেদৰ গুৰু আছয়। যাহাৰ অৰ্থক, বিচাৰিয়া মহা, মুনি সবে মোহ হয়। এতেকে বেদৰ, অৰ্থ জানন্তা, ভগৱন্ত কৃপাসিন্ধু। তাঙ্কে ধ্যান কৰি, মনে ৰূপ ধৰি, তৰে ইটো ভৱসিন্ধু।
