পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/১৯৫

অঙ্কীয়া নাট। ১৮৯ হে স্বামি কৃষ্ণ! পাপী নৰকাসুবে কোন নকৰল। বৰুণক মণিপৰ্বত এসব কাঢ়ি আনল। হে কৃষ্ণ কি কহব! মাতৃ আদিতিক কুণ্ডল দোহো ৰাখয়ে নাহি পিৰল। আব হামাব হৈতে কি হল!! হে শ্ৰীকৃষ্ণ কোটি ব্ৰহ্মাণ্ডেশ্বৰ! তোহবি চৰণ ছাড়ি হামাৰ গতি নাহি। বাপ জগন্নাথ! ত্ৰাহি ত্ৰাহি!! সূত্ৰ। ওহি বুলি পুবন্দব কৃষ্ণক আগু কান্দি পৰল। | দৃষ্ট। দুঃখং মহেন্দ্ৰ শ্ৰতা চ ভৌম-চেষ্ঠিতং। সংস্পশৃশ্য বাসৱং হস্তে গৃহীতহাৱাচ কেশৱঃ। শ্ৰীকৃষ্ণ। হে পুৰন্দব! তুহে তাপ তেজহ। তোহাৰি বৈৰী নৰকাসুৰ সে গতায়ু ভেল। তাহেক মাৰি দেৱতা সৱক প্ৰয়োজন সত্বৰে সাধব। ওহি নিষ্ঠ জানি তোহো তাগ হুয়া অম্ৰাবতী ঢলই। নৰকাসুৰ বধিতে আজু হামু পয়াণ কৰব। | নাৰদ। হে পুৰন্দৰ! শ্ৰীকৃষ্ণ যেখনে অঙ্গীকাৰ কয়ল, তোহাৰ শত্ৰু তেখনে কন্ধপাত ভেল। ইয়াত শঙ্কা নাহি তুহো আগু হুয়া চল। তোহোক নিমিত্ত শ্ৰীকৃষ্ণ কাতৰ কয় হামু পাচ লৈয়া যাৱয়। চিন্তা নাহি, চলহ। সূত্ৰ। ওহি নিৰ্ভয় বাণি শুনিয়া বাসৱ কৃষ্ণ নাৰদক প্ৰদক্ষিণ কৰি ৱহে। পৰি পৰিণাম কয়ল। বিদায় লৈ ঐৰাৱতে চড়ি ইন্দ্ৰ চলল। পৰং মাধৱ মহেন্দ্ৰং গম্ভং ত্বস্ব কেশব দ্বাৰাবত্যাঃ শ্ৰিয়ং পশ্নেস্যামি চান্তিকন্তৱ। : নাৰদ। হে কৃষ্ণ! তোহে চলিক সত্বৰমায়হ। হামু তোহাৰি দ্বাৰিকা পুৰক কৌতুক তুখিয়ে এইখনে আৱব। | সূত্ৰ। ওহি বুলি নাৰদ জৈচে চলল তাহে দেখহ শুনহ নিৰন্তৰে হৰি- বোল হৰি। ৰাগ—গান্ধাৰ। চলল নাৰদ হবিগুণ গাই। ভৰমে দ্বাৰকাপুৰ সম্পতি চাই। ৰতনে ৰচিত যত হৰিক আৱাস জৈচে সুৰপুৰ কৰ পৰকাশ। পেখল পাচু ভুনঅনুপামা। আসনে ঠিক বৈঠে সত্যভামা।