এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৮
অমৃত কথা
পৃথিৱীৰ ৰূপত মুগ্ধ হৈ পাহাৰে ভৈয়ামে ঘূৰি ফুৰা বৰুণ কন্যাহঁতে সময়ৰ কথা পাহৰি গ’ল। ইফালে ঋষিসকলে সিহঁতক বিচাৰি চলাথ কৰিলে।
অৱশেষত পৃথিৱীত থকাৰ কথা গম পালে। তেওঁলোকৰ বৰ খঙ উঠিল। আৰু সিহঁত নদী হৈয়ে আজীৱন পৃথিৱীতে থাক বুলি অভিশাপ দিলে। বৰুণ দেৱতাক কন্যাসকলক শাসন কৰিব নোৱাৰে বুলি ককৰ্থনা কৰি অভিশাপ দিলে— “তুমি বছৰৰ ছমাহ স্বৰ্গ ত্যাগ কৰি পৃথিৱীত থাকিব লাগিব। সেই সময়ত যিদৰে মৰ্ত্যলোকে প্ৰশংসা কৰিব সেইদৰে শাও শপনিও দিব। এইদৰেই দুমাহ সৎকাম কৰিও গৰিহণা খাই লাঞ্ছনা ভুগিব লাগিব।”
সেইদিন ধৰি ঋষিৰ শাপত সাতোভনী নদী হৈ পৃথিৱীত থাকি গ’ল। বৰুণ দেৱতাও বৰষুণ ৰূপে পৃথিৱীত দুমাহ কটাবলগীয়া হ’ল। কেতিয়াবা বানপানীৰ সৃষ্টি কৰি মানুহৰ শাও- শপনিও খাব লগা হ’ল।
⸻•••••••••⸻
