এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৮
অঞ্জলি
স্বাৰ্থ
‘মাত হেৰ একেষাৰ কলীয়া কুহক,
নাচ ম'ৰা চালি ধৰি আকউ এবাৰ।'—
এই বুলি কোনে কয় চিঞৰি চিঞৰি
তথাপিও কাৰো কিয় নাই কাণ-সাৰ?
আহিছে তোমোৰা চোৱাঁ কত আশা কৰি
নিয়ৰে কোমল কৰা ফুলৰ লোভত;
ভুলাব পাৰিম বুলি বাঁহীৰ মাতত
বজাব লাগিছে বাঁহী আগ ভেঁটি ধৰি।
ম’ৰায়ো নেনাচে, ক’তা কুলিও নিমাত,
লেৰেলি পৰিল দেখোঁ ফুলৰেহে পাত;
পুৱাৰ গোলাপ আহি বতাহে চায়,
ভোমোৰায়ো বাঁহী বাই ৰঙেৰে শুনায়,
যেতিয়া ঢুকাব কিন্তু গোলাপৰ মউ,
ভেমোৰা আঁতৰি যায়, বতাহে সৰায়।
