পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/৬৩

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৫
অঞ্জলি

প্ৰকৃতিলৈ

—:০:—

নৈত আহি পৰ্ব্বতৰ নিজৰা পৰিছে,
 নৈ পৰে সাগৰত গ’ই;
মলয়াৰ জুৰ বায়ু সদাই মিলিছে
 মধুৰ ভঙ্গিমা এটি লই।
অকলশৰীয়া কেওঁ নাই পৃথিবীত,
 সকলোটি স্বৰ্গীয় ডোলত
বান্ধ খাই পৰস্পৰ হইছে মিলিত,
 মিলোঁ ময়ো তোমাৰে লগত।


পৰ্ব্বতে চুমিছে ওখ নীল-আভৰণ,
 ধৌক ধৌৱে ধৰিছে সাৱটি;
ভনী বুলি ফুলটিৰ নহ’ব এৰণ
 কোনোৰূপে ঘিণালে ভাইটি।
ৰ'দে পৰে পৃথিবীক সাদৰে সাৱটি,
 চুমে চন্দ্ৰ-পোহৰে সাগৰ,
ইবোৰ মৰম-চুমা মিছা মোৰ প্ৰতি
 নলভিলে তোমাৰ মুখৰ।