পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/২৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭
অঞ্জলি


নিশা পমিলাই মাথোঁ দেখে অকণক
সাধু-কথা কই থকা পাৰত বিলৰ;
মাজে মাজে একোবাৰ সাৱটি নিজৰ
 পৰিচয় দিয়া মৰমৰ!

অকণৰ চিন্তা মাথোঁ কেতিয়ানো আহে,
মেজি সাজিবৰ কাল বিলৰ দাঁতিত,
কেতিয়া পদুম ফুলে; বেলি-সূতা আনি
 পমিলাৰ পিন্ধায় ডিঙিত!

দুইৰো বয়স হ’ল,চেনেহো বাঢ়িল,
কিয়নো দুইকো দুয়ো এনে ভাল পায়,
যদিও প্ৰৈমতে কিন্তু প্ৰেমৰ বিলত
 নামিছেনে তাকো জানা নাই।

নেজানে লেখিব প্ৰেম-কাব্য পমিলাই,
নেজানে লেখিব চিঠি লনি কথা কই;
এবাৰ মুখৰ চিনে,চকুৰ সঙ্কেতে
 হেজাৰো চিঠিৰ কথা কয়।