পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/১২৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৯
অঞ্জলি


চুহিলে তোমাতো পায় সেই একেদৰে
 ফুলৰ সোৱাদ লগা মউ;
সুখ, শান্তি, ভুইকঁপ, ধুমুহা, তাপেৰে,
 হিয়াৰ মাজত তোলা ঢউ।

হৃদয়ৰ অন্তৰৰ সৰু তাঁৰ গছি
 কথমপি তুমিহে লৰোৱা,
ফেঁকুৰী, নেমাতি একো, চকু-পানী মচি
 হৃদয়ৰ আবেগ বুজোৱা।

বহু আঁতৰত থকা তৰাটিৰ দৰে
 সৰু বুলি জ্বলন্ত পোহৰ,
দীঘল বুৰঞ্জী এটি কোৱা তাৰে দৰে
 ক্ষুদ্ৰকায় কথাৰ সাগৰ।

মানুহৰ শকতিৰ তুমি ওখ ঠাই,
 হিয়া-মন জুৰায় তোমাত
দুখ এৰি, খঙ্ এৰি কেঁচুৱা লৰাই
 শোৱে যেনে মাকৰ কোলাত।
নেদেখা নুশুনা কোনো দেশ-বিদেশত
 কিনো হয় তুমিয়েহে কোৱা,