মই অক্লেদ্য মই অচ্ছেদ্য
[জয়মতীৰ আত্মাৰ উক্তি]
মই অক্লেদ্য
মই অচ্ছেদ্য
মই অদাহ্য
চানেকিৰো চানেকি মহাচানেকি মই
দিঠকৰ সত্য,
মহামানৱৰ ময়ে আদৰ্শ সনাতন
কাললৈ নুমাই জ্বলোঁ চিৰকাল মই চিৰনিত্য
ময়ে মহাসত্য ৷
জগাবলে’ নিষ্পেষিত
দলিত ধৰিত্ৰী,
প্ৰতিৰোধ কৰিবলে’
পাশৱীয় শকতিৰ উন্মত্ত বিলাস,
অমোঘ শকতি লৈ
আঁচলত মোৰ
জাগোঁ অহোৰাত্ৰী ৷
জাগ আজি পৃথিৱীৰ
নিষ্পেষিত ধৰ্ষিত
দলিত স্খলিত যত
হতবীৰ্য্য নিৰাশ মানৱ !
দিবলৈ তহঁতক শকতিৰ অগ্নিবাণ
পিন্ধাবলে’ বিজয়ী তিলক,
পাৰে পাৰে জ্বলি আছোঁ জয়সাগৰৰ
দিগন্ত পোহৰ কৰি
অনিৰ্ব্বাপিত মই প্ৰদীপ্ত আহৱ
ব্যৰ্থ কৰি জেৰেঙাৰ শত অত্যাচাৰ
ৰোধি-গচকি মই আসুৰীয় শকতিৰ
শত অবিচাৰ
ভেদিলোঁ ছলনা পাশৱিক ক্ৰুৰতাৰ ৷
পণ্ড কৰি অভিযান
অন্ধ ক্ষমতাৰ
জয়সাগৰৰ পাৰে পাৰে
ফুৰোঁ মই পূৰ্ণিমাই পূৰ্ণিমাই
থাকি উজাগৰে ৷
দেখিছনে অসমীয়া
দেখিছনে ভাৰতৰ দলিত মানৱে
দেখিছনে পৃথিৱীৰ
দেশ-বিদেশৰ
শক্তিহীন আৰ্ত্ত সবে ?
আছোঁ মই আজিও জীয়াই
অজেয় আতমা লৈ
মৃত্যুহীনা মই
কলিৰ প্ৰদীপ হৈ
অসমৰ কোলা শুৱাই ;
চালে দেখিবি মোক জয়সাগৰত
পূৰ্ণিমাৰ নিশাই নিশাই ৷
ব্যৰ্থ কৰিলে যত পশু-শকতিৰ
নিৰ্ম্মম অপঘাত
আসুৰীয় সভ্যতাক প্ৰতিৰোধ কৰিবলে’
জগাবলে’ অব্যৰ্থ সংঘাত,
উদ্বোধিত কৰিবলে’ আত্মাৰ শক্তিৰ
অসুৰবিনাশী বজ্ৰপাত ৷
অমোঘ মন্ত্ৰৰ ময়ে মন্ত্ৰদাত্ৰী
দধীচি-ত্যাগৰ কৰি পুনৰাভিনয়
জেৰেঙাত অস্থি দিলোঁ
ৰচিবলে’ নবীন ধৰিত্ৰী ৷
মহামানৱৰ
দৈৱী বিজয়ৰ
আলোক-বন্তি ময়ে
ময়ে জয়মতী,
কালাগ্নি জিনি মই
জ্বলোঁ জয়সাগৰত
শকতি-যজ্ঞ সম
কেতিয়াও নুনুমায় প্ৰেৰণাৰ বাঁতি
নৱালোক দূতী ৷
উদ্বোধিত যত
দৈৱী মানৱৰ
অভ্ৰান্ত ভাগ্যৰ
ময়ে বাট দেখূৱাওঁ
ময়ে মহাসতী
মই পুণ্যৱতী,
ধ্ৰুবতাৰকা সম জ্বলন্ত জ্যোতি ৷