পৃষ্ঠা:হিন্দু-ধৰ্ম্ম-সাৰ.djvu/৬৭: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

যি লােকে পবিত্ৰ হৈ থাকিবলৈ ইচ্ছা কৰে, তেওঁ মূত্রাশৌচে লিঙ্গে এবাৰ; বাম হাতে ৩ ৰাৰ তাৰ পিছে আকৌ দুই হাতে দুবাৰকৈ মাটি পাণ লব। মৈথুনৰ পিছত ইয়াৰ দুগুণ। মৈথুনৰ পিছত মূত্র ত্যাগ কৰিলে মূত্রাশৌচৰ চাৰি গুণ। মল ত্যাগন্তে লিঙ্গে এবাৰ, ওহে তিনিবাৰ, বামহাতে দহবাৰ; আকৌ উভয় হাতে সাত, সাত, বাৰ আৰু দুইও ভৰিত ছয় বাকৈ পা সহিতে মাটিলক।* এই নিয়ম গৃহবাসী সকলােৰ পক্ষে বিধবপক্ষে ইয়াৰ দুগুণ ; সজ, বৈষ্ণৱ, ব্ৰহ্মযি আরু এহ্মচাৰিৰ পক্ষে ইয়াৰ চাৰি গুণ, বাণপ্রস্থী আৰু উদাশীনৰ পক্ষে তাৰ ছয় গুণ, যতীসন্ন্যাসীৰ পক্ষে তাৰ আঠগুণ জানিব। | মল-মূত্র ত্যাগৰ পিছত শুদ্ধহৈ আচমন কৰি, ইন্দ্রিয়চ্ছিদ্র বিলাক স্পর্শ কৰিব। বেদ শাস্ত্রাদি পঢ়িবৰ সময় আৰু অন্ন ভােজন কৰিও সদাই এই রূপে আচমন কৰিব। আচমন কালে তিনি বাৰ জলপান আরু দুবাৰ মুখ মাৰ্জন কৰিব লাগে। স্বধৰ্ম্ম পৰায়ণ শাস্ত্রজ্ঞ শূদ্রে মাহে মাহে কেশ মুণ্ডন কৰি,জনম মৰণে বৈশ্যৰ ন্যায় অশৌচ পালন কৰিব। আৰু ব্ৰাহ্মণৰ অৱশিষ্ট ভােজন কৰিব। যেনেং-শূদ্রানাং মাসিকং কাৰ্যবপনং ন্যায় বত্তিনাম। বৈশ্যবচ্ছৌচকম্পশ্চ দ্বিজোচ্ছিষ্টঞ্চ ভােজনম্ ॥ ১৪

(১) বৈষ্ণৱ ধৰ্মাবলম্বীৰ ভিতৰত কাৰে কাৰো মতে ইয়াতকৈ বেচি পৰিমাণে মাটি-পানী লােৱাৰ নিয়ম আছে। বাহুল্য হেতু ইয়াত লেখা নহল। | (২) উইৰ মাটি, ইন্দুৰৰ মাটি, অন্তর্জল, মাটি, হালত উঠা মাটি, দুবুৰি বনৰ গুৰিৰ মাটি, শস্য স্থানৰ, শুৱা ঠাইৰ, চাৰি আলিৰ মুৰৰ বাগিছাৰ মাটি, গৰুৰ বাটৰ আৰু গরু চৰােৱা পথাৰৰ মাটি এই সমস্ত ঠাইৰ মাটি, মাটি পানীত ব্যবহাৰ কৰিব নে লাগে।