অৰুনোদই সম্বাদ পত্ৰ/জানোআৰি, ১৮৪৬: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য
Content deleted Content added
১৪৪ নং শাৰী:
==অষ্টম পৃষ্ঠা==
<-! অষ্টম পৃষ্ঠা / প্ৰথম শাৰী -->
ইও পোনে দেখা, তাৰ আপোনাৰ পাতৰ পৰা ওপজা লৰঅ, তথাপি এফেৰিও মৰম ন হল; কিয়নো জি কানি তাক সি ডাঙ্গৰ বস্তু পাতিচে, আৰু জি তাৰ সন্তান তাক সৰু পাতিচে; আৰু তাৰ পৰা একো গম নে পাম বুলি, তাৰ মনত ভাবিচিলে ।
পাচে সেই লৰাক মৰম লাগি আগলৈ ভাল হব জেন বুলি, সাহাবে ৰাখিলে; আৰু জি মিস্যমেৰি ইস্কুল তাতে সাহাবে দায়া কৰি তাক সিকিবলৈ দিলে ।
আৰু বাপেকে কানি খোআ গুনতে থাকি, সেই লৰাও অতি নিচলা হৈ ঘনে ঘনে নৰিয়া পৰে, আৰু মৰিব নে জিব তাৰ একো ঠিকনা নাই; এতিয়া হলে ইস্কুলতে আচে । এই নিমিতে দেখিচোঁ, কানিৰ গুন এই, তাৰ আগলৈ সন্তান বাৰ্হিবলৈকো আসা নাই, আৰু জি দুই এক জন থাকে, সিও বাপেক মাকক দেখি সেই সহজেৰে সদাই থাকে, ভাল হবৰ উপাই নাই, কেৱল বঙ্গহ নাস হোআ বুধি মাথোন ।
আৰু কেতবোৰ কানিয়া মানুহে তাৰ লৰাক কেনেকৈ কানিয়া কৰে, তাক মই এফেৰিমান কঁও, বুজা, তাৰ জদি সৰু কেচুআ লৰা থাকে, তেন্তে বাপেক মাক দুয়ো বন কৰিবলৈ জাওঁতে, সেই লৰাক এফেৰিমান কানি খুআই সুআই থৈ জাই গৈ; আৰু সেই বাপেক মাক আহি লৰাৰ ৰাগি নৌ এৰোঁতে বনৰ পৰা আহি পাইহি, এই তাৰ লাভ । এই ক্ৰমেৰে খুআই খুআই ডাঙ্গৰলৈকে সহজ হই, তেতিয়া তাৰ নাৰি ওপজাৰে কানিয়া হই, আৰু কেতিয়াও এৰোঁ বুলি মন ন কৰে, কি জানি মৰিম বা, এনেকৈ মনেৰে গুনি খাই থাকে ।
কিন্তু হে প্ৰিয় মানুহবিলাকক দেখা, তাৰ জি বাপেক মাক সিহঁতে আপুনি জানিচে, কানি বেয়া বস্তু বুলি, আৰু তাৰ পৰা একো লাভ নাই, চহকি লোকে খালেও সি বৰ চোৰ আৰু ডকাইত হই, কানি খোআত লাভ এফেৰিও নাই কেৱল সৰিল সুখাই হত হই, সেসত অতি দুখেৰৈ প্ৰান মৰে আৰু নৰকিও হই । এই সকল গুন কানিৰ
<-! অষ্টম পৃষ্ঠা / দ্বিতীয় শাৰী -->
পৰা হই বুলি প্ৰাই সকলোএ জানে, তথাপি অগিয়ানিৰ মত হৈ কানি খাবলৈকো নেৰে, আৰু তাৰ লৰা চোআলিকো সিকাই; এই দৰে জি দেসতে কানিয়া সৰহ সেই দেসতে মিচা, অনিয়াই, ভাৰি খোআ, অধৰম সদাই বাৰ্হি গৈচে, কিন্তু ধৰম হলে এফেৰিও নাই ।
অতি প্ৰয় বন্ধু লোক সুনা কৰ্ন ভৰি,
মই নিবেদন কৰোঁ খক্ৰিতাঞ্জলি কৰি,
কানি, ভাঙ্গ, ফটিকা, এই সকলো নষ্ট,
তাক জি জি লোকে খাই অতি পাই কষ্ট ।
অল্প অল্প কৰি খাই নু গুনে মনত,
পিচে হাত হাত লগাই তাৰ সঞ্চিত ধনত,
একো লাভ নে পাই, তাৰ ৰাগি থাকে ধৰি,
বন বাৰি ন কৰি কেৱল থাকে পৰি ।
এই ৰুপে খাওঁতে খাওঁতে ধনৰ পৰে ওৰ,
একো উপাই নে পাই পিচে হই মাথোন চোৰ,
অনেক অমৰ্জতা কৰি লৈ জাই ধৰি,
অতি দুখে থাকে পিচে কইদত পৰি ।
কিচু দিন থাকে তাতে অতি দুখ পাই,
অনেক জাতনা খাই প্ৰানে মৰি জাই,
পৰকালে গতি তাৰ কি হব বিলাই,
অনন্ত নৰকে পৰি কৰে হাই হাই ।
কানি আদি ৰাগি বস্তু খালে এই গুন,
সমস্ত সংসাৰৰ প্ৰানি মন দি সুন,
জানি জত্নে এৰা অতি মন্দ কানি,
ইস্বৰ আগ্যা সিৰে ধৰা, এই প্ৰিয় বানি ।
প্ৰথিবিত গিয়ানি হবা, পাবা সন্তৰ সঙ্গ,
প্ৰেমে প্ৰভুৰ গিত গোআ মনে কৰা ৰঙ্গ,
মৰনতো নাই ভই জানিবা নিচই,
অনন্ত ঐস্বৰ্জ সুখ পাবা স্বৰ্গে জাই ।
---------------------------------
THE ORUNODOI
A monthly Paper, devote to Religion, Science, and General Intelligence, is printed and published at the Sibsagor Mission Press, by O.T.CUTTER, for the American Baptist Mission in Asam. Price, one Rupee per annum, in advance, or one and a half at the end of the year.
| |||