বনবাসৰ কথা সীতাক জনায়: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
২২ নং শাৰী:
মোৰ স্বামী ৰাম, ৰাজা হৈবা আজি,
:
মনে কৌতূহল, অনেক মঙ্গল,
৯৫ নং শাৰী:
::তুলিতে দান্তে শকত ॥১১
আতি মনোৰম, অষ্ট তুৰঙ্গম,
যুগুত কাঞ্চন ময় ।
হেন পুষ্পৰথ, তোমাৰ লগত,
কেনে প্ৰভু নচলয় ॥১২
তোমাত ভকত, মন্ত্ৰী পাত্ৰ যত,
আনো ৰাজ সেনাগণ ।
সমৰে শতক, গোসাইৰ লগত,
নকৰে কেনে গমন ॥১৩
সুবৰ্ণৰ ৰথ, শুক্ল ঘোঁড়া যত,
শোভন কৰি যুগুত ।
কৰি কৌতূহল, কৰন্তে মঙ্গল,
নচলয় অদভুত ॥১৪
আনো নানা মত, তোমাৰ সঙ্গত,
নলখোহোঁ ৰাজ্য অঙ্গ ।
কৈয়ো অভিপ্ৰায়, কি কাৰণে প্ৰভু,
অভিষেক ভৈল ভঙ্গ ॥১৫
হেন শুনি নাচে, প্ৰভু ৰামচন্দ্ৰে,
সীতাক দিলা উত্তৰ ।
সাৱধান কৰি, শুনা প্ৰাণেশ্বৰী,
যেন ভৈল আথা্ন্তৰ ॥১৬
পৰম নিৰ্ম্মল, ৰাজ ঋষি কুলে,
তুমি ভৈলা উতপতি ।
সুশোভন চিত, ধৰ্ম্মসে চৰিত্ৰ,
শুদ্ধমতী শান্তী সতী ॥১৭
অভিষেক বিধি, বিহিয়া নৃপতি,
গৈলা কৈকেয়ীৰ ঠাৱ ।
বচনে ছান্দিয়া, বৰ দুই মাগি,
লৈলন্ত কৈকেয়ী মাৱ ॥১৮
তেজিয়া ৰাজ্যক, চৌধ বৰিষক,
আমি যাইবোঁ বনমাজ ।
আউৰ বৰ মাগি, লৈলন্ত ৰাজাত,
ভৰতক দিতে ৰাজ ॥১৯
পাপক সঞ্চিলে, শৰীৰ দংশিলে,
কৈকেয়ীয়ে কাল সৰ্প ।
মিলিল বিঘাত, বাক্য বিষে ছলি,
হৰি লৈল বলদৰ্প ॥২০
মাৱৰ বচন, শুনি আতিশয়,
ভৈল চিত উপশম ।
কালে পাইলে আৰ, নাহিকে জীৱন,
সাক্ষাতে লৈ যায় যম ॥২১
নাহি আন মন, বাপৰ বচন,
আমি শিৰোগত কৰি ।
শ্ৰী ভৈল ছন্ন, আজি যাইবোঁ বন,
অযোধ্যাক পৰিহৰি ॥২২
শুনা প্ৰাণেশ্বৰী, চিত্ত থিৰ কৰি,
নকৰিবা কিছু শোক ।
আসিয়োক বান্ধ, পৰিচ্ছেদ কৰি,
দেখিলোহোঁ মই তোক ॥২৩
পৰম দাৰুণ, ৰামৰ বচন,
শুনিয়া সীতা গোসাঁনী ।
হা প্ৰভু বুলি, পৰিলা ভূমিত,
হৃদয়ত মুঠি হানি ॥২৪
বিষাদে মনত, শিৱৰ আগত,
যেহেন দেবী পাৰ্ব্বতী ।
যেন মহাদেৱ, দহিলা কামক,
বিলাপ কৰন্ত ৰতি ॥২৫
আতি মহাভয়, শৰীৰ কম্পয়,
হাতৰ খসে বলয় ।
নাহি গাৱে তত, সিংহৰ ত্ৰাসত,
যেন মৃগ নলৰয় ॥২৬
চেতন লভিয়া, সীতায়ে বোলন্ত,
কতনো পাপ কৰিলোঁ ।
মাটিৰ ভিতৰ, প্ৰবেশি আছিলোঁ,
তথাপিতো নমৰিলোঁ ॥২৭
কিনো অপৰাধে, প্ৰভু তুমি মোক,
শোক অগণিত দিয়া ।
আমি পতিব্ৰতা, নাৰীক গোসাঁই,
চলিলা কেনে তেজিয়া ॥২৮
নযাইবাহা প্ৰভু, বুলিয়া জানকী,
অঞ্চলত ধৰিলন্ত ।
যেন লক্ষ্মীদেবী, ঈশ্বৰ বিষ্ণুৰ,
চৰণত পৰিলন্ত ॥২৯
ৰাঘৱে বোলন্ত, উঠা প্ৰাণেশ্বৰী,
শুনিয়োক হিতপক্ষ ।
বাপৰ বচন, তেজিয়া বনক,
নযাইবোঁ ইটো অশক্য ॥৩০
কৌশল্যা মাৱক, আদি কৰি যত,
তেজিলোঁহো বন্ধুগণ ।
মায়াময় ইটো, গৃহ সুখ তেজি,
আজি চলি যাইবোঁ বন ॥৩১
নমোঁ নমোঁ ৰাম, যাহাৰ উপাম,
নাহি ইটো ত্ৰিভুবনে ।
দুখ উপশম, হৌক ৰাম ৰাম,
বোলাঁ সামাজিক জনে ॥৩২
{{সপ্তকাণ্ড ৰামায়ণ}}
::<big>'''১২ অধ্যায়'''<big>
:;<big>'''পদ ।'''<big>
তেজিলোহোঁ মিত্ৰ যত অযোধ্যানগৰী ।
মোহ এৰিলোহোঁ সীতা সৰ্ব্বাঙ্গ সুন্দৰী ॥১
মুখচন্দ্ৰ অৰি অমৃতৰ অভিলাষে ।
গ্ৰাসিবাক লাগি ৰাহু আসি ভৈলা পাশে ॥২
ভ্ৰুবযুগ ধনুত কটাক্ষ যেন শৰ ।
চমকিয়া ৰাহু গৈল গগণ ওপৰ ॥৩
নীলোত্পল দল সম নয়ন যুগল ।
দেখি মুনিগণে হোৱে মোহিত সকল ॥৪
নাসা ভৈল তিল ফুল বন্দুলি অধৰ ।
মুকুতা পকতি দন্ত পান্তি মনোহৰ ॥৫
মনোহৰ অধৰ অধিক বিম্বফল ।
তিনি ৰেখা সমে জ্বলে সুশোভিত গল ॥৬
বাহু দুইখান তোৰ মৃণালত সৰি ।
উদৰত ত্ৰিবলিকা মৰখাট ধৰি ॥৭
হৰ কোপবহ্নি পীড়ে খুজি নাপাই জুৰ ।
নাভি সৰোবৰে কামদেৱে দিল বুৰ ॥৮
নিজ পুৰ পশি কামে মুদিল দুৱাৰ ।
উদৰৰ লোমপান্তি ধুম ভৈল তোৰ ॥৯
ডম্বৰুৰ মধ্যদেশ সদৃশ কঙ্কাল ।
কাঞ্চিয়ে আতি ৰঞ্জিত নিতম্ব বিশাল ॥১০
অমৃতৰ কূপ সম মন্মথৰ পুৰ ।
সৰস জঘন তোৰ প্ৰকাশে প্ৰচুৰ ॥১১
সুকুমাৰ উৰু ৰাম কদলীৰ সম ।
জঙ্ঘা দুইৰ কান্তি আতি দেখি মনোৰম ॥১২
সুগুপুত গ্ৰন্থি আতি ৰঙ্গা দুই পাৱ ।
নৱ কিশলয় দল সদৃশ স্বভাৱ ॥১৩
পন্থৰ গমনে কুঞ্জৰৰ তেজ হৰে ।
নুপূৰৰ শবদে সাৰস অনুসৰে ॥১৪
সূৰ্য্যৰ উপমা দুই কুণ্ডলৰ জৌতি ।
তাৰাগণ চমক মাণিক গজমতি ॥১৫
সুৰগণ গন্ধৰ্ব্ব নাগৰ তেজ হৰে ।
বেশ দেখি কিমতে যুবতে প্ৰাণ ধৰে ॥১৬
জীৱন্তে মৃতক মই তোক পৰিহৰোঁ ।
গলে শিলা বান্ধিয়া সাগৰে জাম্প কৰোঁ ॥১৭
পৰিহৰ দুখ সীতা চিন্তা শোক ৰোগ ।
মৰন্তা জনৰ দূৰ নোহে হেন যোগ ॥১৮
বাপৰ বচন মই কেনে পৰিহৰোঁ ।
গ্ৰহ এৰ ক্ষমা কৰ হাতে তোৰ ধৰোঁ ॥১৯
সীতায়ে বোলন্ত প্ৰভু দেৱ নিজনাহা ।
কোন দোষে প্ৰভু মোক পৰিহৰি যাহাঁ ॥২০
পূৰ্ব্বজন্মে নৰাধিলোঁ পাৰ্ব্বতী শঙ্কৰ ।
সি কাৰণে মোক পৰিহৰে প্ৰাণএশ্বৰ ॥২১
সূৰ্য্যকুলে উতপতি অযোধ্যাৰ পতি ।
দুখৱতী নাৰী কৰোঁ তোমাত ভকতি ॥২২
চৌধয় বৰিষ লাগি তুমি বন যাইবা ।
ইজন্মক লাগি মোৰ মানে বুৰুৱাইবা ॥২৩
চম্পক কলিকা যেন মোৰ কলেৱৰ ।
লুণ্ডি ঘুণ্ডি আছিলাহা যেহেন ভ্ৰমৰ ॥২৪
যেবে আসি বিকশিত হৈল ফুল ফল ।
উপভোগ এৰি কেনে কৰাঁহা নিষ্ফল ॥২৫
সূৰ্য্য অবিহনে যেন নোশভয় দিন ।
ৰজনী নোশোভে যেন শশধৰ হীন ॥২৬
বসন্ত নোশোভে বিনে কোকিলৰ ৰোলে ।
নিষ্ফল জীৱন প্ৰভু তুমি বিনে কোনে ॥২৭
সুমৰন্তে প্ৰভু মোৰ লাগে হৃদি খেদ ।
বোলোঁ স্বামী দেৱ নকৰিয়ো বন্ধু ছেদ ॥২৮
কমন অঙ্গত মোক হীন দেখিলাঁহা ।
কি কাৰণে প্ৰভু মোক উপেক্ষিয়া যাহাঁ ॥২৯
তোমাক বোলোহোঁ তুমি ৰাজাৰ কুমাৰ ।
দাৰুণ বনক কেনে যাইবা একেশ্বৰ ॥৩০
যমৰ কৰণ সম দুৰ্গম দুস্তৰ ।
সুমৰন্তে হৃদি খেদ গহন গহ্বৰ ॥৩১
ৰাঘৱে বোলন্ত সীতা থিৰ চিত্ত কৰাঁ ।
আমাৰ বচন তুমি দৃঢ় কৰি ধৰা ॥৩২
আমি বন গৈলে দেৱ দ্বিজ আৰাধিবা ।
উপবাস ব্ৰতে মোৰ কল্যাণ সাধিবা ॥৩৩
ভাই মোৰ সুবোধ ভৰত শত্ৰুঘন ।
দেৱ হেন আৰাধিবে সকৰুণ মন ॥৩৪
দৰ্প মান এৰি তান চিত্তক তুষিবা ।
তেবে অনুৰূপে তোমাক ভৰতে পুষিব ॥৩৫
প্ৰভাত সময়ে উঠি চালিবাহা গাৱ ।
কৰিবাহা প্ৰণআম আমাৰ বাপ মাৱ ॥৩৬
হিত সুহৃদক ছাৰি নেদেখিবা আন ।
সব শাশু দেখিবাহা কৌশল্যা সমান ॥৩৭
সীতায়ে বোলন্ত প্ৰভু শুনিয়ো বচন ।
মোৰ বাক্য হেলা নকৰিয়া দিয়া মন ॥৩৮
বাপৰ সুকৃতে পোৰ নুপজয় সুখ ।
পোৰ কৰ্ম্মে বাপেকৰো নখণ্ডয় দুখ ॥৩৯
স্বামীৰ সুকৃত ভুঞ্জে পতিব্ৰতা জন ।
প্ৰভুৰ লগত আৰ শোকে যাইবোঁ বন ॥৪০
বনক যাহন্তে আগে মিলিবেক যত ।
ভাঙ্গিয়া কণ্টক বন চলিবোঁ আগত ॥৪১
মোৰ অভিপ্ৰায় যেন আপনি জানাহা ।
অনুগত তেজি অপমানক পাইবাহা ॥৪২
কেশৰী কুঞ্জৰ বাঘ ভালুক মহিষ ।
তুমি সঙ্গে থাকিতে কৰিবে মোক কিস ॥৪৩
নদী নদ দেখিবোঁ বিবিধ সৰোবৰ ।
কুমুদিনী নলিনী অনেক মনোহৰ ॥৪৪
উত্সুক মনক গোসাঁই নকৰিয়ো ভঙ্গ ।
তুমি সমে বনক যাইবাক বৰ ৰঙ্গ ॥৪৫
তুমি সমে ভ্ৰমন কৰিবোঁ বন মাজ ।
যেহেন স্বৰ্গত শচীদেৱী দেৱৰাজ ॥৪৬
ৰত্মময় বিচিত্ৰ পৰ্ব্বত বন দেশ ।
বিবিধ পুষ্পিত বন সুগন্ধি নিশেষ ॥৪৭
সমুচিত ক্ৰীড়া স্থান কুঞ্জৰ বিশেষ ।
কামে সমে ৰতি যেন কৰিবোঁ আশেষ ॥৪৮
মাৱে মোক পূৰ্ব্বত শিখাইলা হাতে ধৰি ।
নকৰিবা ভোজন স্বামীক পৰিহৰি ॥৪৯
সি সব বচন আমি শিৰোগত ধৰোঁ ।
নদী বনে তোমাৰ তুলতে অনুসৰোঁ ॥৫০
হেন শুনি বুলিলন্ত জগতৰ নাথে ।
সীতা দেৱী আগতে আছন্ত হেটমাথে ॥৫১
শুন শুন সীতা বোলোঁ জনক জীয়াৰী ।
নাৰীসমে বনবাস খাটিতে নপাৰি ॥৫২
| |||