পৃষ্ঠা:Subject Of Examination In The Assamese Language.djvu/৭২

________________

সাহিত্য ফিচাৰ। ' ন গ বিমান আল কাৰে প্ৰকাশ কৰিব পৰা যায় গিমান কাল; এই খানেক পণ্ডিতে কৈ গৈছে। কি খাটো চাটা শৰেৰে কব পাৰি আৰু হােটা শষেৰে লিখিলে বৰ বেয়া হয়। বাছি ছি শৰ ৰা এটা। শাকে পাচেটাকৈ লিখিব পাৰিলেই যে পতিতালি কৰা হএনে নহয়। আৰু এটা কথাকে কেইবা ঠাইতো কেই বয়ে কনেও এক বেয়া হয়। যত যি কৰাটো লাগে তাত সেই মক্ষেপে কৈ থৰ পাৰিলে ভাল। কিন্তু কোনাে কোনাে বিষয় আছে, তা যাহত কৰে নানা ৰমে ঘুৰাই লিখিলে মোৰ নাই। যি বিষয় সকলোৱে জানে, সকলোৱে দেখিছে বা নিছে, তেনেকুৱা বিষয় লিখিলে শাধিক্য একে দোষ নহয়। লিখাৰ উদ্দেশ্য মানুহৰ দুটা। কোনােৱে কিবা এটা জানে নজনা নুশুনা নতুন কথা পা তাকে লিখে। কোনোৱে ৰা পুৰণি কথাকে ন সা পিন্ধাই মনােৰম। কৰে। শেহৰ নিৰ লিখকে তেওঁৰ মনৰ জােখায় শ, ভাৰ আৰু উপম। লগাব পাৰে; কিয়নো তেওঁ লিখ। পুখি মানুহে ন কথা জানিবলৈ নপঢ়ে; কেৱল তেওঁ নে। তা কেনেকৈ লিখিছে, কি ন অলঙ্কাৰ লগাইছে, বা কি নতুন উপমা দিছে, তাকে চাবলৈহে পঢ়ে। অর্থাৎ তেওঁৰ কিতাপত মানুহে কেৱল সাহিত্য বিচাৰে। লিখাৰ দ্বিতীয় উদ্দেশ্য হৈছে, আগেয়ে নজনা কথা প্রকাশ করা বা না থাকে মনত ৰাখিবলৈ লিখা। এই বিধ লিখকে উপমা যোন। এৰি যি কেবল সৰ কথাত ধৰে; অর্থাৎ তেওঁ বেচি শব্দ বা ভাব লগই ভাষ। ধুনীয়া কৰিবলৈ পুৰুষাৰ্থ নকৰে। চুটি চুটি কথাতে কেৱল মনৰ তাৰ বৰু কৰি । এই বিষ থাকে আমি মূল কথা বুলিছো। মূল কথা লিখোতে সদাই মূলতে থাকিব লাগে, তাক এৰি ধুনীয়া শৰ। ভাব বিচাৰিবলৈ যোৱাটো ভাল নহয়। ইয়াক নিখোঁতে পোন পােন ভাব উহু উহু শৰ আৰু চুটি বাক্য ব্যৱহাৰ কৰা উচিত। ইতিহাস এবিধ মূল কথা। তাক নিখেতে কি বৰকৈ অলঙ্কাৰ লগোৱা যায়, তেন্তে পঢ়েতাই অলঙ্কাকে চাৰ নে কে মন কৰিব ? এনে ঠাইত মানুহে আচল কথাকেইটাহে বিচাৰে তোমাৰ ভাষাৰ খুনলৈ মন নিদিয়ে । আৰু ইতিহাস লিখতে এনে শ। ব্যৱহাৰ কৰা উচি, যে তাৰ পৰা যেন এটাতকৈ বেছি অর্থ উলিয়াব