পৃষ্ঠা:সেউজীয়াৰ দৰে.pdf/৭৭

অনৰ্থ ভাল নলগা হৈ পৰে কেতিয়াবা সুখ-দুখ যুঁজি খুঁজি ভাগৰি পৰে জীৱন চিঞৰি চিঞৰি মাতিবলৈ মন যায় অথচ চিঞৰো নাথাকে বুকুত ভগাই দিয়া হৃদয়খন কেতিয়াবা নিজলৈকে নাথাকে , সৰি থকা চকুলোবোৰ কেতিয়াবা জোকাৰিলেও নসৰে শূন্যতাই ঘেৰি থাকে মাথা আকালৰ ঘৰ সেউজীয়াৰ দৰে / ৬২