টেঙৰে টেঙৰে
বাপেক এইদৰে যুঁজলৈ যোৱাৰ পিছ দিনা—ইফালে লক্ষ্মী কান্তই দুপৰীয়া খাই বৈ উঠি তেওঁৰ ফৈদৰ ৰণুৱাবিলাকৰ দুটা মুখিয়াল মানুহক মতাই আনিলে আৰু সিহঁতক ৰণুৱাবিলাকক সাজু ৰাখিবলৈ কলে। সিহঁতে তেওঁৰ “আদেশ পালিম” বুলি শলাগি গ’ল। তাৰ পিছত লক্ষ্মীকান্তই মেলচৰাতে খাট এখনৰ ওপৰত দুপৰীয়া ভাগৰ পলাবলৈ মন কৰি অলপ বগৰাবাগৰি কৰিলে। এইদবে তেওঁৰ চাৰিদাড় মান সময় গ’ল। বেলি ভাটী দিলে। এনেতে সিফালৰ পৰা হাতত এডাল লাখুটি আৰু এটা খঞ্জুৰি লৈ আমাৰ শান্তিৰাম ভকত আহি আগত ওলাল আৰু “গুৰু পৰম বস্তু” বুলি মাটিতে বহিল। তাৰ পিছত লক্ষ্মীকান্তক চাই কবলৈ ধৰিলে—“বাপ! ভিক্ষা মাগিবলৈ আহিলোঁ। অলপ নাম কীৰ্ত্তন গাম নে?” লক্ষ্মীকান্ত—“বাৰু গাওক আতৈ!” শান্তিৰামে তেতিয়া খঞ্জুৰিটো লৈ পোনেই দুটি এটিকৈ তাত চাপৰ মাৰিবলৈ ধৰিলে। তাৰ পাছত মাতটো মুকলি কৰি লৈ গাবলৈ ধৰিলে।
“অ! গুৰু মোকে দয়া নছাৰিব এ।
মই বৰ পাতকিৰ পাপী—গুৰু চৰণে ৰাখিবা”—॥
অ! গুৰু ইকুলো নহলোঁ সিকুলো নহলোঁ।
৫
