এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

তীব্ৰতৰ কৰি তুলিছে।

 নিৰঞ্জন দত্তৰ স্বপ্নৰ ঘৰখননো কেনে আছিল সেই কথাটোৱে ছবিখনৰ এটি গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ আৱৰি আছে। যৌৱন কালত গাঁৱৰ হাইস্কুল এখনত শিক্ষকতা কৰি থাকোঁতে নিৰঞ্জন দত্তৰ যুৱতী সহকৰ্মী এজনীয়ে তেওঁৰ বাবে যথেষ্ট চিন্তা কৰিছিল, জীৱনৰ যাত্ৰা পথত সফলতা লাভ কৰাৰ বাবে সহায় কৰিছিল। কিবা কাৰণত দুয়োৰে মিলন সম্ভৱ হৈ নুঠিল। নিৰঞ্জন দত্তই আহি নগৰত চাকৰি কৰিলে, ঘৰ-সংসাৰ কৰিলে। বিচৰা ধৰণৰ সহযোগ ঘৈণীয়েক বা ল’ৰা- ছোৱালীৰ পৰা তেওঁ নাপালে। এনেকুৱা হতাশ মুহূৰ্ত একোটাত তেওঁ ভাবে যদি সেই যুৱতীজনীয়ে যদি তেওঁৰ পত্নীৰ স্থান পূৰণ কৰিলেহেঁতে তেতিয়া হয়তো সকলো কথা ভবা মতেই হ’লহেঁতেন। তেওঁৰ শক্তি সামৰ্থ আৰু সীমাবদ্ধতাৰ কথা উপলব্ধি কৰি নিশ্চয় সেই যুৱতীয়ে সকলো ক্ষেত্ৰতে সহযোগ কৰিলেহেঁতেন।

 ‘দ্বিতীয় নাৰীৰ’ ধাৰণাটো চিনেমা বা সাহিত্যত কোনো নতুন কথা নহয়। কিন্তু সাৰথিত এই কথাটো সম্পূৰ্ণ নতুন ধৰণে আলোকিত হৈছে। সেই যুৱতী গৰাকী দ্বিতীয় নাৰী নে প্ৰথম নাৰী সেই বিষয়ত সন্দেহ ৰৈ যায়। ঠিক সন্দেহ নহয় প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰাৰ ঠাই ৰৈ যায়। নিৰঞ্জন দত্ত নিজেও এই বিষয়ে স্পষ্ট নহয়, দৰ্শকো স্পষ্ট হ’ব নোৱাৰে। দ্বিতীয়তে, নাৰী গৰাকীক দুই ধৰণে উপস্থাপিত কৰা হৈছে। প্ৰথম বাৰ বাস্তৱত আৰু দ্বিতীয় বাৰ কল্পনাত। বাস্তবৰ নাৰী গৰাকী আছিল কিছু পৰিমাণে অভিভাৱকধৰ্মী, কথা বতৰাৰ সুৰ কিছু পৰিমাণে কৰ্তৃত্বসুলভ। কিন্তু একে গৰাকী নাৰীকেই নিৰঞ্জন দত্তই কল্পনাত লগ পাওঁতে সেই অভিভাৱকধৰ্মী ভাৱটো অন্তৰ্হিত। বৰং এইবাৰ তেওঁ সহযোগীধৰ্মী, নিৰঞ্জন দত্তই যি কৈছে তাকেই তেওঁ সহজে গ্ৰহণ কৰিছে। এই উপস্থাপনে বুজাই দিছে দত্তই আচলতে তেওঁৰ পত্নীক কেনে ৰূপত বিচাৰে।

 সাধাৰণতে দ্বিতীয় নাৰীক যি ধৰণে উপস্থাপিত কৰোৱা হয় অৰ্থাৎ প্ৰলোভন বা শাৰীৰিক বা মানসিক প্ৰয়োজনীয়তাৰ দিশৰ পৰা সাৰথিত

৬৮