এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯১
সপ্তম সৰ্গ
বিশ্বেশ্বৰ! বিষধৰ ধৰিলা ভূষণ
দেহে, কিবা দিবে ফল তব ভক্তজনে
হলাহল? শক্তিনাথ, ভক্তিৰ সাগৰ
ভক্ত চিত্ত; তুমি তথা মন্দৰ ভূধৰ;
শৰীৰ ভুজঙ্গগণ ৰজ্জুৰ স্বৰূপ।
মথিলে সমুদ্ৰ এই, এই গিৰিযোগে,
এই ৰজ্জু ধৰি; প্ৰভু, ফলে কিবা ফল
কালকূট? যথা হায় সমুদ্ৰ মন্থনে
পুনৰ্ব্বাৰ তবাদেশে, ফলিল গৰল?
নহলে কি, মহেশ্বৰ!—চিৰদাস আমি
তোমাৰ; নাজানো আনে—,মোৰ খ্যাত কুলে
ইহেন লাঞ্ছনা ঘটে? যায় নাক কাণ
নৰ হাতে সোদৰীৰ। হাসয় জগতে?
থাকিলে কি কৃপা তব এই ভৃত্য প্ৰতি,
পশুপতি! বনপতি বীৰ ভ্ৰাতৃদ্বয়
দ্বিৰদ সদৃশ, বন-ৰক্ষোবল সহ
হয় ক্ষয়? শুনো পুনঃ গালি নাৰী মুখে?
যদি নোহে কৃপা তব এই দাস হেতু,
বৃথা ভক্তি আৰাধনা পদাম্বুজে তব
নিয়ত ভৃত্যৰ তবে; বৃথা তেন্তে,প্ৰভু,
ভোলানাথ দাস মোক বোলে সৰ্ব্বজনে।
তব কোপানলে পুড়ি অনঙ্গ অনঙ্গ
