পৃষ্ঠা:সীতা-হৰণ কাব্য.djvu/১২

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সীতাহৰণ-কাব্য

অতি দুৰাকাঙকা কিন্তু কৰিছোঁ মনত
হীন আমি, শ্বেতভুজে! অবুজ অন্তৰে
কিয় হল হেন ইচ্ছা নাজানোঁ কাৰণ।
সুদূৰ আকাশস্থিত নক্ষত্ৰক দেখি,
উঠিবে ইচ্ছয় ক্ষুদ্র খদ্যোত পিপৰা
প্রকাশিয়া নিজ তেজ অতি গৰ্ব্ব মনে;
কিন্তু ক্ষীণদেহী প্রাণী হীনবল অতি,
ইচ্ছিলে কি হব? পাছে অপাৰগ হুয়া
সলজ্জ অন্তৰে হায় অধােগামী হােৱে।
আমিও কৰিছোঁ, দেবি, সিমত দুৰাশা,
দেহে কিন্তু নাহি বল, নাহি কোনাে গুণ;
হাসে কিবা বুধজন বুদ্ধিহীন মােক,
ইভয়ে কম্পিত হিয়া, লেখনী স্থগিত।
কৰিও কৰুণা মুৰ্খে, মুৰ্খতা-নাশিনি!
দয়াময়ি! দীনজনে কৰিওক দয়া;
কি জানাে ভকতি তব পদ পঙ্কজে
আমি অপদার্থ দাসে? কি বুজো অবুজে
অনন্ত মহিমা তব, অনন্ত ৰূপিনি!
দিয়া পদ্ছায়া, মাতঃ, গাওঁ আমি ৰচি
বৈদেহী হৰণ গীত, তব অনুগ্রহে !


 খদ্যোত পিপৰা—জোনাকী পৰুৱা।