এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৩
চতুৰ্থ সৰ্গ
বিষ্ণু অংশে অৱতীৰ্ণ। ত্যজি ৰাজ্যভাৰ
পিতৃসত্য হেতু ৰাম আসিয়াছে বনে;
আসিয়াছে সঙ্গে বীৰ সুমিত্ৰা নন্দন
সুধন্বী, সুলক্ষ্মী সীতা শ্ৰীৰাম বনিতা।
নোহে, নিশাচৰনাথ, ৰঘুকূলমণি
যি ভাবিছা মনে তুমি,—তপস্বী মানব—:
ৰামদৰ্প-দম ৰাম অব্জ অজকুলে।
সত্য হেতু বনবাসী, তপস্বীৰ বেশ;
দেহে কিন্তু বিষ্ণুতেজ; অহি দন্তে যথা
থাকে কালান্তক বিষ অদৃষ্ট, অথবা
লুকাইত ইৰম্মদ কাদম্ব উদৰে।
বিবাদিলে তাৰ সঙ্গে, বিষম বিভ্ৰাট
ঘটিব কৰ্ব্বুৰ নাথ! বিৰতি বিৰোধে,
বঁচোৱা ৰাক্ষস-বংশ, বংশচূড়ামণি।”
দশাস্য কৰিয়া হাস্য মাৰীচ বচনে
উত্তৰিলা, “শিশু সম তব বাক্যে মোৰ
আসে হাসি। হলে বৃদ্ধ বুদ্ধি লোপ পায়,
—সত্য ইটো বুধ-বাক্য—। বাৰ্দ্ধক্যৰ সহ
বোধ হ্ৰাস তব, বৃদ্ধ! নহলে কি তুমি
সামান্য মানুষে বোলা বিষ্ণু অবতাৰ?
নীচ নৰে বিষ্ণুজ্ঞান! বিৰলে বসিয়া
ইৰম্মদ—বিদ্যুতাগ্নি। বিৰতি—বিৰত হই।
