যোড়শ অধ্য ১ ৭ কৰিবলৈ যোৱা সফল্ম এৱাই তেওঁক বৈধৰ্ম্মত শৰণ দিলে,- "সমস্তে তীৰ্থৰ আশ এৰি সেঠিক্ষণে । কৃষ্ণৰ অভয় পদে পশিল শৰণে ॥ শঙ্কৰদেৱক গুক কৰিয়া নিশ্চয় । তান সঙ্গে আনন্দে । ৰহিলা মহাশয় ॥ গয়াপাণি নাম , লন দুৰ কৰিলন্ত । ৰামদাস না দেৱ শঙ্কৰে দিলন্ত ॥" শঙ্কৰনেৰ দশম লেখিছে. —“যাহাৰ। মুখত থাকে হৰি হেন ন'ম। গঙ্গ’ শয়া কাশী । পৃদ্ধনা.েত নাহি কাম । ॥” যদিও তীর্থ কৰা সম্পর্কে শঙ্কৰদেৱৰ হেনেরা মত সছিল, তথাপি যি তীৰ্থ কৰিবলৈ যায় তেওঁক তেওঁ }ধা নিদি ছিল, বৰং নিজে ও ডনাৰ তীৰ্থ কৰিবলৈ ৈচিল : কাৰণ, সেসটে। দেশাচাৰ ; স্মক দীৰ্থ ভ্ৰমণ যে শিক্ষা আছে সেইটেতেওঁ নিজৰ জীৱণত ভালকৈ উপলদ্ধি বৰিছিল । জাতিভেদ প্রথাত যদিও তেওঁৰ মাপ মাডিল, অভ ভকতীয । * ওথ জাতৰ মীমু তকৈ ভকতীয়া চণ্ডালকে যদিও । তেওঁ শ্ৰেষ্ট অসন দিড়িল + থোপি বিকর্ষণ।
- •zনি। ব্রাহ্মণ সম্ম, হইবেক নলাগে তাৰ যিটে৷ ফুকথাত বসি ।
যৈতে তৈাত হৌক সি সি "ন সৰ্ব্বোত্বম যাৰ প্ৰদ্ধ৷ fৰ ভকতিত ॥ জাতি কুলাচাৰ ধর্মে কোন কাৰ্য সাধিবেক, জান কোন কাৰ্য শত । জানা আপতি পাপী, ককাক দণক মাছ, তাৰে হৈবে পৰম মহত । ........কৃগৰ উ কতি আতি নচাবে আIচাৰ পাতি , ও গতৰ মহা হিতৰুণ । যেন অমৃতক পাইলেন, যেই সেই মতে খাইলে, বৰে হোৱে অজৰ অমৰ ॥" শঙ্কৰদেখৰচি ত দশম। “মচ(ৱে আচাৰ ধৰ্ম্ম হৰিৰ ভকতি । হেন শুনি ককৰ চৰণে শিয। মতি৷ বাভিচাৰী ছুট৷ যত গোপৰ যুবতী। তথাপি কৃষ্ণক পাইলে সাপ্ৰেম ভকতি । শুনিয়ো বৃত্তা ও অভকত মনুষাৰ বান্ধে গৰ মাংগ চণ্ডগিনী সুৰ দিয়া ।
