পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১৫১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৯
একাদশ আধ্যা।
 

 মাধৱ কন্দলি শঙ্কৰদেৱৰ দুপুৰুষ আগৰ কবি! তেওঁৰ ৰচিত ৰামায়ণ ছপা হৈ এতিয়াও অসমীয়াৰ ঘৰে ঘৰে জিলিকি আছে। কিন্তু শঙ্কৰদেৱৰ সময়ত তেওঁৰ ৰচিত ৰামায়ণে ভক্তিৰসাপ্লুত, জনসমাজক তৃপ্তি দিব নোৱাৰি তল পৰি যাবলৈ ধৰিছিল যেন লাগে। কিয়নো অনন্তকন্দলিয়ে নব প্ৰচাৰিত ভক্তি ধৰ্ম্মক মুল কৰি ৰামায়ণৰ আকৌ এখন নতুন ভাঙনি উলিয়ায়। কিন্তু শঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱে উত্তৰা আৰু আদি কাণ্ড যোগ দি পুৰণি কবিৰ মূল ৰামায়ণক অক্ষত ৰাখি সময়োপযোগী কৰি ৰাখিলে। এই বিষয়ে গুৰু চৰিতত গল্প এটি আছেঃ-

 "আৰু মাধবকন্দলিৰ কবিতা ৰামায়ণ ঢাকিঢুকি গুচাবৰ মন দিলে অনন্তকন্দলিয়ে। তেনে গুৰুজনত বিপ্ৰে স্বপ্নত শৰণাপন্ন হৈ প্ৰাৰ্থিলে ৰবৰ হেতু। পাচে গুৰুজনে বোলে, বৰাৰ পো, তোমাৰ মিতাৰ শাস্ত্ৰ কবিতা গুচাব যে খোজে আমি ধৰো গোৰত তুমি হোৱা আগে। তেহে আদ্য উত্তৰা কৰিছে। কপোৰৰ গাৰি দৰে আগ গোৰ সমে ৰল, উপদেশ আচুফুল হ’ল। আগে উপদেশ নাই ‘শুভ’ ‘শুভ’ হে আছিল আধ্যাত। মাধব কন্দলিৰ ছপা ৰামায়ণত এতিয়াও শঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ উত্তৰা আৰু আদি কাণ্ড সন্নিবেশিত হৈ আছে। মাধব কন্দলিয়ে এই দুই কাণ্ড নিজেও ৰচনা কৰিছিলনে নাই তাৰ প্ৰমাণ নাই কিন্তু পুৰণি ভক্তসকলে যে এই দুই কাণ্ডৰ সন্নিবেশ ভক্তিৰ আচুফুল বুলি ধৰি লৈছিল সেই বিষয়ত সন্দেহ নাই।

 ভাটি অঞ্চলৰ পৰা নাৰায়ণ দাসে (শেহত ঠাকুৰ আতা নামে খ্যাত) যেতিয়া পাটবাউসীলৈ শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰত ধৰ্ম্ম ধৰিবলৈ