পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১০৩

সপ্তম আধ্যnt ১৩১ মাত লগাই তেওঁৰ মন-খোৱ সেহ কথাৰ Kড়ান্ত নিষ্পত্তি কৰাটো। কেনে স্বাভাবিক ! —“অনন্তৰে মহাদত মাতিলা স্বামীক । সুধিব। নালাগে বিহা দিও ৰুণিীক । কত ভাগ্যে পাইবে আমি কৃষ্ণক জামাই। মুগতে । থাকিব মোৰ করূিণ জীয়াই ॥ ” বিয়া থিৰ কৰোতে সকলো বাপেকৰ চিন্তা-- গাঁঠে । জোখ ইব বুল শীল। ভtল হয , মাকৰ চিন্তা চোৱালীৰ্থ না এনে জোরটত পৰিব লাগে যাতে তাত সুখে থাকে । এই মেলত বহি মেন ৰ ঘাষ্ঠ ভাগ শণাপ্ৰতাত লৈছে , মেলত “ৰাই”s তে’েত লৰালৰিকৈ দছ , অথ৮ তেওঁ কেনে ধীৰ গম্ভীৰ আৰু নিজৰ প্ৰকৃত ঠাত বুজি ‘মজক চলা ঐতা চোৱাচোন,-তেওঁ নিজৰ স্বামীক সম্বোধন কহে তে ওন *ৰাতটো” দিছে, জ্ঞ'তিসকলক বা পুতেকসকলক দম্বাধন কৰি নহয় । অহিঁ ঘৰৰ শ্ৰেণীৰ । মুকীঘা মই নাই, তেওঁ স্বামাণ মুপেদি হে কথা কয় । যোৰ পিছত যেতিয়া তেওঁৰ বৰ পুতেক কস্মিয়ে বাপেকৰ কথ। । একে ফুতে উৰাই দিলে, তেতিক্সা। "পেক ভীমকে হে পুতেকক অলপ বুজনি দিবধৈ চেষ্টা কৰিছিল, “ক স্ব মাক শশীপ্রভাত একোকে নামাতি মনে মনে ৰল , কাৰণ । তেওঁ perfect lady নিজৰ position স্থান আৰু সন্মান কেনেকৈ ৰাখিব পাশে বীিয়াকৈ জানে । কাল্প যুজন্ত কৃষ্ণৰ হাতত মৰিল বুলি যেতিয়া কুণ্ডিলত বাতৰি ওলাল, ভীষ্মকে পুশোকত মনত নথৈ কষ্ট পাই বিলাপ কৰিছিল, সেত বিলাপত তেওঁৰ ব্যায় অ্যায় ধর্ম অধৰ্ম্মৰ পৰিণামৰ বিবেচনা ৷ আছিল , সেইদেখি কম্মিন্ধুে যে নিজৰ কুকৰ্ম্মৰ ফলভোগ কৰিলে সেইটো তেওঁৰ মনত উদয় হৈছিল । , তেওঁ পুত্ৰশোকত পৰি ও