এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৪। সৰ্গ।
শাহু-সদনত

 কটালোঁ মাহেক দুই, দুয়ে দুই ঠাঁই
ভেলা-ভাৰী নৰ-নাৰী! ইটিয়ে সিটিৰ
ভাবগ্ৰাহী দুটি প্ৰাণ, ঠাই সলনিত।
উত্ৰাৱল লীলা প্ৰাণ, ভাবি দশা মোৰ,
শাৰীৰিক শতেক অপায়। গুণি দশা,
এৰি যোৱা জীৰ্ণ দেহা, অৰ্দ্ধ শুশ্ৰূষাত।
ক্ষীণতৰ দেহা মোৰ, ভাবি পুনু হাঁয়,
বিষাদ ডাৱৰে ঢকা লীলা-মুখ-জ্যোতি।
ডাক-পখী আহে যায়; অশুভ বাতৰি
দিনে অনা-নিয়া। আহিল উতলি পাচে,
বাতৰি নতুন এটি; ভাঙ্গি মন-প্ৰাণ,
কৰিলে জীৱন্তে মৰা, অৰ্দ্ধ আতমাক।
নসহিল প্ৰাণে হাঁয়, উৰিল পখীটি
ভেলা এৰি বিপদৰ ঘোৰ পাকনিত;
প্ৰাণে-যোঁটা-ভেলা গল পিচ পিচে ভাহি।
দেখিলোঁ ইবাৰ লীলা, নতুন ভাবত,
নৱ ভাৰ গৰভিনী;—গহীন মহান্!