এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৫৩
লীলা

প্ৰিয়া মোৰ চিন্তাযুতা। সৰল প্ৰতিমা,
বিষভাৰ গৰভিনী। সান্ত্বনাৰ হেতু,
পাচিলোঁ মানসী সখী। সখীয়ে সখীক,
বুজালে কতনা, অভেদ আতমা কথা;—
একে আত্মা প্ৰতিবিম্ব লক্ষিত দুয়োতে।
মানসী প্ৰসূত যিটি স্বামী অনুকৃতি,
একে ৰূপে পাব শোভা সাংসাৰী কোলাত।
শলাগিলে প্ৰিয়া মোৰ সন্তোষ হাঁহিৰে।
ধৰিলোঁ আগত পাচে প্ৰস্থ-পুত্ৰ এটি;
যুটীয়া ব্ৰতৰ ফল। হৰিষে বুকুত,
অপত্য স্নেহেৰে আটি ধৰিলে লীলাই।
নুগুচে হেঁপাহ চাই দিনে শতবাৰ;
শত বান্ধনিৰে। সেইক্ষণ হন্তে হল,
পুত্ৰৱতী প্ৰিয়া মোৰ, লীলা সংসাৰৰ।