পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৪৪

৬৩৭

লীলা

ক্ষুদ্ৰাদপি ক্ষুদ্ৰ আমি, মনুষ্য জীৱন,
ততোধিক অকলই, তুলনা যেতিয়া
অসীম ব্ৰহ্মাণ্ড স’তে। অজ্ঞান মানৱ,
লীলাৰ ঢাকনি তলে। নিন্দে সি সততে
বিধিৰ বিধান, নেদেখি প্ৰকৃত জ্যোতি,
সৃষ্টি-মহিমাৰ। ভাবত বিভোল হলোঁ।
উদাস পৰাণ মোৰ; আত্ম-বুজনিত।
কটালোঁ প্ৰফুল্ল প্ৰাণে, বিপদীয়া ৰাতি,
বখানি সৃষ্টিৰ লীলা ঈশ-গুণগানে।
নুমাল ৰাতিৰ স'তে যতেক অপায়,—
দিঠকৰ, কল্পনাৰ, অশেষ, অপাৰ,
—পূবালি মেঘৰপৰা, বিৰহ শেষত,
পদ্মনাথে পুনু আহি দূৰণি বিলত,
ধৰিলে নাচোন যেই প্ৰিয়া-মিলনত।
ভাগিল নিটাল ভাব, শাঁত প্ৰকৃতিৰ,
হলৌ বান্দৰ আদি ডলুৱা প্ৰাণীয়ে
জুৰিলে আনন্দ ৰাৱ যেবে ঠেও ধৰি।
লভিলে চেতনা পুনু, মূৰ্চ্ছা-যোৱা-প্ৰাণে;
ধীৰে ধীৰে উঠি লীলা, ধৰিলে গুণনি;—
ৰাতিৰ বিপদ কথা। শুকান, নিমাত,
মুখ লগুৱাৰ; আতঙ্ক চোঁচনি পাচে!
উভতি বলদ স’তে, গাড়োৱানে গাড়ী
যুঁটিলেহি পুনু; ঘূৰিল অচল ঘিলা।
বুজালোঁ কথাৰ ছলে, সৃষ্টি-লীলা-খেলা,