এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৩১
লীলা

দুৰ্ঘোৰ অৰণ্য আগে; নিজান নিটাল,
নিজম ভাবত তাৰ, গহীন প্ৰকৃতি
জ্বলে ভয়ঙ্কৰী ৰূপে মানৱ হিয়াত।
সংকোচিত গাড়োৱান, আতঙ্ক প্ৰাণত;
নীৰৱে ঢিমালে গতি, ভবিষ্যত ভাবি।
নিমিলিল মনে স’তে মোৰ। নাই নই,
নাই বিল, নাই এটি নিজৰাৰ জুৰি,
অতিথি শুশ্ৰূষা হেতু প্ৰকৃতি বুকুত।
বিপদৰে মুখভাগ। আশ্ৰয় এৰাই
ভালেখিনি গতি। পাৰিলে এৰাব,
নামঘৰ মাজভাগ, জিলিকে নতুন
আশ্ৰয় আশাৰ চাকি। উদগালোঁ
‘গাড়োৱান’; কাণে কাণে উদগণি বাণী।
জুৰিলে অলস প্ৰাণী, পুনু যুঁৱলিত;
মুখৰ ভিতৰে কিবা, অফূট বকনি,
আশংকাৰ নাম লই চলালে বাহন।
অন্ধক্ৰোশ গতি পাচে, অৰ্দ্ধাঙ্গিনী মোৰ
উঠিল চমকি কিবা দেখি দুৰদশা,
দিঠকত সপোনৰ মায়া। মনে মনে
গুনি কিবা আমোলালে গহীনাই মুখ।
নেপালো উত্তৰ স্থিৰ, সুধি বাৰেবাৰ,
সপোন বৃত্তান্ত কিবা। নিমাতী প্ৰতিমা,
গধুৰ ভাৱত হাঁয়, ভাব-গৰভিনী।
প্ৰকৃতি বুকুত দেখোঁ, ঘোৰৰূপা হই

৪২