পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৩০

৬২৩

লীলা ৷

ভুমুকনি মাৰে, ডাৱৰ-ওৰণী ফালি।
সেই সুযোগতে হাঁয়, প্ৰিয়া-মুখ-জ্যোতি
চাওঁ প্ৰাণভৰি, মিলাই আদৰ্শ সতে;
নিমিষে নেদেখা হওঁ, অপায় শতেক,
আনন্দ নধৰে প্ৰাণে। পৰিল একলা
সৃষ্টি-লীলা-জ্যোতি, কোলাৰ লীলাত মোৰ।
পূৰ্ণাঙ্গত গল মিলি, সাংসাৰিক লীলা,
অনন্তত লয় যেন প্ৰশ্বাসৰ বায়ু।
চমকি উঠিলোঁ পুনু, আতঙ্ক প্ৰাণত,
সমুখত ৰূদ্ৰমূৰ্ত্তি যেন দেখা পাওঁ।
সঙ্কেতে বুজালে হাঁয়, সংসাৰ-বিপদ,—
অন্ত নাই, আছে আৰু ছেগ অপেক্ষাত।
হৃদয়ত বান্ধি বল, লাগিব যুঁজিব,
বিপদৰ ধুমুহাৰ প্ৰতিকূলে গতি।
অকস্মাৎ গৰ্‌ গৰ্‌ গভীৰ গাজনি?
বেঁকাবেঁকি চমকনি, বিজুলী ৰেখাৰ;
মাজে মাজে ঢেৰেকেনি, কাণ-টাল-মৰা।
আৰু যত বিপদৰ গহীন পাতনি
প্ৰকৃতিৰ ভাগে ভাগে বিৰিঙ্গি ওলাল।
বিপদীয়া এটি জীৱ সজাগৰে মাথোঁ
লাগিলোঁ তবধ। ভাবিলোঁ সৃষ্টিৰ লীলা;—
এয়েনে কি সংসাৰৰ ধাৰেবোৱা সুখ।
থাকোঁতে নিটাল মাৰি, ভাবত বিভোল।
শোঁ-শোঁ শব্দে ধুমুহাৰ ঘোৰ গোজৰণি