এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০৮
লীলা।

প্ৰকৃতি হিয়াত অহ, কত ৰাজ্য ঘূৰে;
পাকে পাকে তুলি তাৰ মনমোহা ভাগ!
—কল্পনা-ৰথত চৰি চাওঁ প্ৰাণ ভৰি।
প্ৰকৃতে পৰিল যেৱে মানৱী চকুত,
মনেপতা মনমোহা, প্ৰকৃত পৰ্ব্বত,
জীৱন পথত মোৰ, উদ্দেশ্য গতিত;
কি যে ভাব, বৰ্ণনা অতীত, বিৰিঙ্গিল
হৃদয় তলিত! সেই ক্ষণ হন্তে হাঁয়,
উথলিল হৃদয়ত কি যে এটি ভাব,
আতিকে মহান্‌; সৃষ্টিৰ মাহাত্ম্য তাত
উঠিল উথলি। শুনিছিলোঁ মনপাৰি
বহুকাল আগে, ঈশ্বৰ-মহিমা-লীলা,
পিতৃদেৱ মুখে। পশা নাই তত্ত্ব তাৰ,
অতকাল হৃদয় তলিত; সংসাৰৰ
আৰ্ত্তৰাৱ ভেদি। উদ্ভাসিল এই বেলা,
গহীন প্ৰকৃতি ভেদি, গভীৰ সি ভাৰ।
বিৰিঙ্গিল ঈশ-জ্যোতি প্ৰকৃতি বুকুত;
অপূৰ্ব্ব জেউতি তাৰ প্ৰতি স্তৰে স্তৰে,
প্ৰতিভাত হল হাঁয়, ব্ৰহ্মাণ্ড বিয়াপি।
পাহৰিলোঁ কৰ্ম্মজ্ঞান, সংসাৰ খেতৰ,
ৰিণিকি জিলিকে মাথোঁ, উদ্দেশ্য মহান্‌।
হৃদয় পূৰণ কি যে পৱিত্ৰ ভাবত,
বিতোল পৰাণ শুনি ঈশ-গুণ-গান।
সলালোঁ মনৰ গতি। ভবিষ্য সংসাৰ