পৃষ্ঠা:লভিতা.pdf/৬৮

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
লভিতা
[তৃতীয় অঙ্ক—২য় দৰ্শন
 
 

অত্যাচাৰৰ বিৰুদ্ধে নিজৰ সুখ-সম্পদ, আনকি জীৱনকো দি যি ডেকাৰ থিয় হবলৈ মনত বল নাই, বুকত শক্তি নাই, সি আজিৰ ডেকা হবই নোৱাৰে। বুঢ়া ককা ! মোৰ এই ঠাইত আৰু ঠাই নাই। মই এতিয়া অস্পৃশ্য, মই এতিয়া যাওঁ,(কান্দিবলৈ ধৰে) গোলাপ,মোৰ বাবে তুমি মূৰ ঘুমাব নালাগে। তুমি আমনি পাব নালাগে। সমাজৰ চকুৰ কুটা দাঁতৰ শাল হব নালাগে। সমাজৰ বৰমূৰীয়া ধৰ্ম্মধ্বজসকলৰ গৰিহনা শাও খাবলৈ তুমি যাব নালাগে। তুমি যিয়েই হোৱা কিন্তু তুমি আজিৰ ডেকা নোহোৱা। তোমাৰ গাঁওলৈ, তোমাৰ মানুহলৈ তোমাৰ গাঁৱৰ নিয়ম কাৰণ লৈ, তোমাৰ সমাজ লৈ, তোমাৰ জাত লৈ তুমি থাকা। কিন্তু কাৰো আগত নকবা তুমি আজিৰ ডেকা বুলি, তুমি আজিৰ ডেকা বুলি নকবা, নকবা, নকবা।

(এই বুলি লভিতা তাৰ পৰা উচৎ মাৰি ওলাই যায়গৈ। গোলাপে কি কৰো কি নকৰোকৈ মুখত এটা তীব্ৰ বেজাৰেৰে কান্দো কান্দো হয়। ইলাহী বুঢ়াই কাতৰ কণ্ঠেৰে কন্দনা সুৰত চিঞঁৰি লভিতা যোৱা-ফালে খোজ দিয়ে।)

ইলাহী। নাযাবি অ’ মাই, নাযাবি অ’ মাই, অ’ মাই, মাই অ’..... ৷

আঁৰ কাপোৰ