পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৯৮৩

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

কাতি, ১৮৩৩।] দেৱযানী। k দণিৰ বায়ু বলি, সীমুৰিয়ে কেনে চৰি ফুৰিছে। আহ! সখি ৰাংঢালী, খোপেভি লিলি, লোই কাপোৰ আই) নামাছি পানীয়। (সকলোৰে সৰোবৰৰ পৰত পি- কাপােৰ বৈশাধেৰে আবেলি মনিকা!-- সখী, মিলিল মুক্তিল। চোৱা হে। ধুমুহা বতাহ ঘেৰ এচাটি বতাহে মিলালে আমাৰ কাপােৰ। নন দূৰ শবদ, যেন আহিছে কোনো এই ফলে। উঠ লৰালৰি কৰি পিন্ধি বস্তু হওঁ সমাহিত। বিবস্ত্ৰ শৰীৰ কি কৰে। ইতালিকে লজ্জা নিবাৰণ। সকলােৱেলৰলৰিকৈ পানীৰপৰাঠি | [যেয়ে আগতে যাৰ কাপােৰেকে পোলে ওকে পিলে। শর্মি- | [ষ্ঠাই নাজালি দেয়ানী কিলো শিখিলে। ইয়ে শঙ্কিা বৃষপৰ্বাৰ জীয়ৰী। ফোনটো সাহেৰে তই পিন্ধিলি পােৰ মোৰ ? শুক্রাচার্য্য- তোৰ গুৰুৰ মন্দিনী; পিয়া তই মোৰ নকৰি সঙ্কোচ পিজিলিল মোৰ? দেখি অনুৰৰ জীয়ৰীৰ পৰা মানােচতি। যে ফেনী সমীয়া জাই! ফুৰে। এলেগে দেখি পানিলি নিঠাই। গললৈকে যিনি প । মাই দেখা নাই যেৱহাৰী।