পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৯৩৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

আহিল, ৯} গিলট এক খাকটা। ৰ, মইৰৰ লৰাতকৈ ই চু আৰু আছে, এক হলে অটো আঙকৈ ও হক। অনুপৰি এই ৰেপৰা নিয়া গো খায় অৰ ব্যাথা আৰু চিৰ বুলিহে লি কি কি কৰিবলৈ আৰু খাল হৰৰ নিমিন্ধে হে হাত এগাৰুে লৰাটোৰ প্ৰতি যাতে কোন চাৰ নহয় ভালৈ লক্ষ্য ৰাখি।” এই বুলি মাৰিৰে লেখাৰু লৰাটো তে চাইলে যে সিলট! ধাকটা তে যদি শী নাযিনি কি তই অলপ দুথ ক খাবলৈ বেয়া নাপাৰি।” এই বুলি মাটিৰ চি গল। এইবোৰ কথাবাৰ্তা হাং কৰি হতে গিললটে মনে মনে এনেৰেৰে চাই আলি। আৰু ভাবিনি বাষ্টৰে তাক লৈ ৰ বুলি; কিন্তু শেষ মকৰাৰ হাতত এৰি যোৱ দেখি ভাৰ কওঁত ব্যক্তি নাই। শালি যোৱা মাত্ৰকে আধাকটাই গিলটক যাবলৈ কলে। সি তাৰ বেৰত নীলগি পৰি কথা ভাৰি অলপ পৰ কাশিলে। এনেতে গিট। গিট। বুলি মত অলি সি ৰাণৰপৰা ওলওঁতেই একটাই ঠেঙত বৰিজাক চোচোৰাই নিতে, আনিব। মানুহ নহয় সি খেৰৰ শোটা হে। সেইদৰে নি অবাকটাই তাৰু গুৰ শেৱা খোটালি গুমালে আৰু মাফিয়া এখনত বহুৱাই এনী এনেৰে মেই যেই বান্ধি পেলালে। তেতিয়া নদৰ ৰাগী বৰকৈ ধৰাত অৰ্থ- টাই কি কবিৰ কবই নোৱাৰে। গিটে কোনোবাই ইয়াকেহে কলে যে “এইবাৰ শৰণ নিশ্চয়; আৰু কোনেও এৰুৱাবলৈ আহে। হে প্ৰভু। তোমাৰ বাহিৰে মোৰ কোনো মাই, একে “সঙ্কটে মধুসূনং। শিলটে বা কথা সই। তেতিয়া আফটাই নিশমনেৰে গিলষ্ট ওচৰ চাপি আহি পিনুলটক কলে—“বদজাত। তোৰ নিমিষেই মোৰ ইমান লঘু লাঞ্ছনা হল; ভোক আৰু জীয়াই নখও।” এসে বুলি তাৰ কোপৰ পৰা গিৰািই থকা নকৈ ৰোৱ খুৰ এখন সি উলিয়াই মেলি লৈ সে। হাতত লে; আৰু বাওঁ হাতেৰে লৰাটোৰ চুলিত ধৰি তাক কাতিকৈ লওঁতেই সি কান্দি কাকুতি কৰিবলৈ ধৰিলে—“দেউতা! এইবাৰ মা কাক; মই নপ- পাওঁ মোক নাক টি। এ সোপকা, কলৈ গলা? মফাই বধিবলৈ ধৰিছে। খাহি!”