পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৯৩৮

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

৪। (২বাৰ১১গিং। সৰু চৰ গো কি ভুকু মৰি ঋলে, তেওঁ এই ঠাইৰ নাৰি , তেওঁক এনে বা অচল যে ৰাৰে তাৰ ফল সি হাতে কে পালে। | ১৭ সেয়ে ৰৱত মহ; মই হোৱা এনে ৰি যোৱাৰকৈ লশান খুৱালেহেতেন। | আজিৰ অসিয়াল বুলিও খুৰ পুৰৰ আলি আৰু তেওঁৰ গ কত বুলিও শান্ত বৰ ৰণ আছিল। সেইবাবে ৰাধাকটাই মাৰ কিল খাই খাথোৰ পাতি খালি; কিন্তু সি গিলটৰ আগত মাৰ খোৱা বাবেহে তাৰ মনত খং আৰু যোৰ হল। আকৌ ৰাষ্টিৰে তালৈ চাই কলে ‘ই যদি এই লৰাটো ভবিষ্যতে কি অলিষ্ট কৰ, তেক ইঘাৰপৰা সত্ৰ এৰুৱা বা; নচেৎ ইয়াৰ সকালে মানুহ লগাই তো ভালকৈ এপিটল দিও হ; কাৰণ ইয়াৰ কোনো মানুষ তোক ভাল নাপায়। এই কথা ঠিক বুলি ভালকৈ মনত ৰাখিৰি।” আধাকটা যেনে নিষ্ঠু ভেবে ভয়াতুৰ; সি এতিয়া কিশোৰ কুটুক সংঘভাই খবলৈ ধৰিলে—“মই শান্তি পাবৰ উপ- যুক্ত কোনো অপৰা ৰা নাই; গিলটনো কোনো অনিষ্ট কৰিব পোৰ। নাই; মাথোন লৰাটোৰে সৈতে বান্দৰটোক এটা নতুন খেল কৰিবলৈ শিকাইছো। কিন্তু কাৰটো কিছু খঙাল যাবে জেটাপুটি লাগি লৰাটোক দি অলপ কামুৰিলে। | তেতিয়া মজিষ্টৰে তাৰ ফালে কেৰাহিকৈ চাই ফলে, “তই যি কৈ সেয়ে সচা লে? খাৰু, তই যদি খেল শিকাৰ খুখিস্থিলি, গিলটক বান্ধি লোৱাৰ কি সকাম আছিল?” অথাটাই উত্তৰ দিলে, গিলটেও সেইটো লিবলৈ। মোৰ পেটৰ কৰা হৈছে এই–বান্দৰটোক ৰঙা কোট-ছোলা এটা আৰু গাখীলগোৱা টুপি পিন্ধাই লৰাটোক এখন মাচিত বহাৰ আৰু ডিঙি ফটকানি এডোখৰ আৰি। তেতিয়া ৰাশৰটোৰে কাঠৰ খুৰ এখন লৈ লৰাটোৰ গোফ ডাঢ়ি খুৰুৱাৰ ৰে খুৰ ফুৰাৰ।” মাজিষ্টৰে। গাবাৰ কথাত ভেলি গৈ মিচিকীয়াই হিলে; তাতে খাটাই হল পাই বলে “এনে খেত মানুহে সংহি থাকিব পাৰি নে? কিন্তু ইয়াকে শিকাবলৈ কেবাদিনো লাগিষ; সেইবে দুইকো ৰাখি লৈ শিকাইছে।” তোৰ কথা যদি সচা তেয়ে এই এটা সৰা সলৈ ইয়াক লৈ কেলৈ?”