পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৯৩৭

আহিন, ১৮৩৩ গিলট আৰু অধিকটা। ৪৭১ এৰা, এইবাৰ সেইজনা বিষয়ই হয়। তেওঁ আখাকটা দুৱাৰ শেল দুৱাৰ মেল, বুলি বৰকৈ দুৱাৰ খটমটাবলৈ ধৰিলে। অকটাই পোনতে শুনা ঙাও ৰিছিল; পায়ে মাখিষ্টৰে মেৰানেপেৰাকৈ লগাত অখ্যা দুৱাৰ আধা মেলি, কোল কিলাগে বুলি শোধেতেই মালাই কৰে সেই দুৱাৰেগিনি ভিতৰলৈ সোমাল আৰু বাৰক গিটৰ গাত দেখি গো মাৰি গৈ বান্দৰৰ নেত চেপা মাৰি ধৰি লৰাটোক এৰুৱাই নিবলৈ ধৰোতে দেখে যে তাৰ শিকলিৰে যা। তেতিয়া তেওঁ অবাকটাৰ ফালে গণি- শৰ্ম্মা হৈ কলে “এই মুহওঁতে বেচেৰা লৰাটোক মোকোলাই দে।” অৰ্থ- কাই উন্নত কোচ-মোচ খাই লৰাটোক তেতিয়াই মোকোলাই দিলে। ইপিনে তেওঁ ৰাটোক নেলুত ধৰি আনি বুট জোৰে গোৰ শেখাই এ হাত মানৰ আঁতৰত পেলালে আৰু সি যেকোখেকো কৈ উঠি চু এটাত সোল গৈ। গিনলটা মুখলৈ পানী আহিল, শুই থকা মানুহৰ দৰে সি ই খাই উঠিল। আথাটাই গহীনকৈ মাত লগালে, “আপুনি মোৰ ঘৰটোৰু ফি গোৰ মাৰিলে।” “এই লৰাটোৰ এনে দুৰ্দশা কৰাত তোক কে কিয় মা নাই সেইটোহে বিষ লাগিছিল” এলে বুণি বিমানে উত্তৰ দিলে। শুই পুৱাৰপৰা মদ খাই বসিয়া হৈা। আখাকটা কথা সাৰ পাকে ৰৰ পাৰ্গত, সেইবাৰে সি গুলিকে বলে, এই বলিয়া লওঁ, লাখে ব্য- টোৰু এই পৰাটোৰ সৈতে খেল কৰিবলৈহে শিকাইছোঁ। এনে মূলত, মোৰ ব্যৱসায়ত মাৰিৰে ইফৰে অধিকাৰচৰ্চা কৰা উচিত নয়।” লিৰে ফলে, “কি অনধিকাৰচৰ্চা। পূৱা মোৰ বৰ আগেৰি বোৰ লৰাক যোৱা দেখি এই নাটোৰ খণে সিহঁতে মধু দিব নোৱাৰা মোৰ এত আশা হৈছিল; আৰু এতিয়া সেই আশা মা পাশে। মই তোৰ ভালকৈ চিনি পাওঁ। এছিয়াৰপৰা ও খিৰি, যে নৰ লগত এই ৰাটো মোৰ বৰ আগে যে নেমেণিলে এই সৎ এই খিনিত ওলাহি আৰু মোক শৰাটো খুৰ গিৰ। আৰু এলে গোৰ মূৰ ভাঙন! বুজিয়। এটাই বোনে “শোৰ ৰে মোৰ চেনে মন যায় তাকে কাব, আইনে যে দু দিয় কেন? মোৰ পৰা এক্সিই নোলালেই ভোলাকাই এেশে বিশাল