U, ১৮৩।] পুৰণি অসমত ভুমুকি প্ৰতিবাদ। 84. আৰু বৈদিক আচাৰ থকা বৈদিক উপাসনাৰ সুৰ কামকল গোলে আনে আৰু গিৰিকৰ হতুৱাই পুনৰ সেই অঞ্চলত বৈদিক আচাৰ ৰংলায়
- সেই চোৱে আসাম নোপোৱাকৈ থকা নাই। তদুপৰি কিছুমান ৩
কাল্প পোনে পোনে কান্যকুজৰপৰ কামৰূপ অসমলৈ আহাৰে এমাণ আছে। গতিকে অসামৰ কায়সকলক ব্ৰাত্য দোষে চুলেও সেই সম- যত নিশ্চয় তেওঁলোক ভাললৈ আহিছিল, মহলে বৰ্তমান মি তেওঁলোকক এনে শুঙ্কাৱস্থাত কেতিয়াও দেখা নাপালেহেতেন। শুদ্ধাচাৰী সব্ৰাহ্মণ সকলে নামনি অসমৰ প্ৰায় সকলো কাৰ অলোকৰ অনও চিৰা, পিঠা আদি খায়, কিন্তু উনি অঞ্চলৰ কোনো কবিতা বা মহুৰ {কায় বুলি পৰিচয় দিয়া ঘৰত সেইবোৰ গ্ৰহণ কৰা দেখা নাযায়। নামনি অসামৰ কায়স্থ সাধাৰণত ঠাকুৰ, অধিকাৰী, ৰায়, দ, চৌধুৰি, আৰু বৰুৱা উপাধিৰে ভূষিত। এই ছয় উপাধিৰ ৰায় আৰু দৰু প্ৰাচীন। প্ৰথম দুটি মহাপুৰুষ শঙ্কৰ গুৰুৰ পাছৰ আৰু শেষটি আসাম ৰা দত্ত। উপাধিৰ তাৰতম্যত তেওলোকৰ সামাজিক কোনো বাছবিচাৰ নম্বটে। সকলোৰে ভিতৰত খোৱা-বোৱা বা বৈবাহিক সম্বৰ বাবে কোনো শোধ- পোৰ নাই। নামনি অসমৰ সকলোৰে ঠাকুৰ, অধিকাৰী, ৰ মাৰু লও এই চাৰিট উপাধি ভালকৈ চিনি পায়। অৰ্থাৎ এই উপাধিধাৰী কোনো মানুহৰ নাম শুনিলেই কা বুলি সকলোৱে আনে, জাতিৰ পৰিচয় কৰলৈ আৰু যেটি পৰিশ্ৰম কৰিৰ শালাগে। কিন্তু জমি ফালৰ কলিতা, কেট, কোচ, প্ৰায় সকলোৱে নামনি অসমৰ কলিতা আদি সকলোৱে “লাল” উপাধি লিখাৰ দৰে “ৰু" উপাধি প্ৰণ কৰে; বোধৰে। দিনদিকে কাৰ্যকায় প্ৰতিকাৰ তৃতীয় সংখা পূঃ। (কাশিত) বংশাৱলী। ||সুখৰ বিষয় আকিলি কাৰোৰেফে (বোখবে। উৰীয়া ভাইকে এসবি) উপাধি গ্ৰহণ কৰিলৈ পৰিছে আৰু স্থি ক পৰিলে ‘ায়ণ বুলি পথ ছিল। আষণ যে, নিজৰ সুৰ আজিৰ শক্তি যোৰ সেইটো ফেলে যেখাই। আল আছি এটাৰ গাঙ উনি সেই আশিক যকিকিলিপি ফ ৰ টন।
