পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৮২

৫৫ ব; সব লোকক ওলোটা পৰাৰ দি কওঁ যে তেওঁলোকে এতে বলা ভাষাটোক মাৰি, তাৰত ৰাজী ভাষাৰ পিছতে lingua Franca যিশ ভাষাৰ কতে বৃষ্টি কৰক, আমাৰ লেৰে অসমীয়া ভাৰাটোক লাগে যদি পাছে পওে বধিৰ শাললৈ তেওঁলোকে পাঠাবলৈ আজ কবি। দুখীয়া নিশ- কতীয়াক পদে ২ আষাৰ কৈ যোৱাটো আৰু সততে তা জানি কৰি থকাটো নতুন কথা নহয়। অসমীয়া ভাষাটোকো আজিকালি দুখীয়া আৰু নিশকতীয়া দেখি সকলোৱে তাক ধৰি অমৰ ঘৰলৈ যাবলৈ সত উপদেশ দিবলৈ নোৰে। কিন্তু অসমীয়া ভাষাই সেই উপদেশ প্ৰতিপালন কৰিলে অমাৰি হৈ তেওঁলোকৰ ওচৰত বিনীতভাৱে এই মায়োন লায়নে, এই পৃথিবীত মৃত্যুৰ ওপৰত সকলোৰে শাৰ অধিকাৰ; কি পূণ্য ওপলোৱা মৃত্যুহেবিশিষ্ট, আৰু অসমীয়া ভৰাই তেনেলৈহোবিৰ কৰে। ভাৰতৰ বহু ভাষা কেন্দ্ৰীভূত কৰি এটা মহাভাষা ৰচনা কৰ ৰহাৰ্য্যৰ হকে মুক্তি প্ৰথমতে ডাঙৰ কলা ভাই নিৰ পঞ্চভূৱ গত মে গত বিলীন কৰি দিয়ে, তেন্তে তেওঁৰ সেই পবিত্ৰ আত্মবিলোপ কাৰ্যৰ পিছতে অসমীয়া ভাইও সেই উদ্দেশে আৰু আয় প্ৰান্তি কামনা কৰি বজল ভাষাৰ চিতাতে উঠি সতী বলে শত লৈছে; নতুবা দিনে তেওঁৰ নিচিনা - বীয়ি চন্তে তেনে মৃত্যুৰ স্বাৰাই লা লোকান কি? নিশফীয়াৰ ওপৰত বৰষত এলাই সকলোৰে মন্তব্য প্ৰকাশ কৰিবলৈ না হয়। আগেয়ে উড়িয়া ভাষাকে বললাৰ অতি লৈ এনে পৰা ফ দিয়া হৈতি; কি কিালি আৰু সেইবিৰ ফোম বাচ্য নকৰে; কাৰণ এতিয়া উড়িয়া গত বল হৈছে; গতিকে এতিয়া এক পৰ্ণ দিকেই কিল খবৰ সৰ। সেইখিকে নে আমি নীয়াই, যেয়ে যি ক জলৈ ৰা নিষি, মাতৃতায় কৰিবলৈ। পণে পুৰু কৰিব লাগে; অৰীয়া ভাষাৰ গাত যত দেখিলে বয়া পৰাশ বিকলে লিখোৰ ত আ [ শেষ। যোব। এগ তাৰিখৰ “চাই, এ, আশা কাজ নয়। গৰি দিওঁ এনে, শপতে মশা, আমাৰ শৰ বেৰিৰ এই সভায় সকাৰী পৰিবাৰীৰ