পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৭৮৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

আহাৰ, ১৯৩৩।] মহাপুৰুষ শঙ্কৰ, দামোদৰ আৰু হৰিদেৱ। ৩২৫ তেনেকৈ সেই সময় আথিস্থান বৰদোৱা অঞ্চল ইয়াকে দেখুৱাখ যায় জালি বেন অনুমান হয়। অকল সাজাগৰৰ নহয় হৰিদেৱৰো আদিৰাৰ মাৰায়ণ- পূৰ বুলি লিখা আছে। শব্দৰ মোৰ পিণ্ডাকৰ ৰ আছিল, মামোক তেওঁ সৰুৰেপৰা জানিছি, এনে কি কামোদৰ নাম শাৰে হে খোৱা, এই কথা সচা হলে শঙ্কৰ চৰিত্ৰত বিপৰীত তায়ে লেখাৰ কোনো কাৰণ আলি। ৰাময়ৰ মতে গামোদৰ বিষ্ণুৰ গংশে অৱহাৰ হল; কিন্তু শঙ্কৰৰ মাজেশত লামোজৰে ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল এই ফখ। তেতিয়া গোপন কৰা অসন্তু আছিল, সেইবাবে এইটো বুজুৱা হৈছিল যে ভগৱানে নিয়ে মহাদেৱৰ কৈছিল “ফলিত হৰিনাম ধৰ্ম প্ৰকাশ কৰিবলৈ তুমি আগেয়ে গৈ অৰ হোৱা, মই পিছে অৱতাৰ হৈ তোমাৰ আকাৰী হৈ। এবা।” শুনা ত্ৰিলোচন তুমি আমাৰ বচন। মৰ্ত্যলোক যাইহে লাগে শুনিও কাৰণ। হৰিঙক্তি লুপ্ত হৈল নাহি শৌচাচাৰ। মৰ্ত্যলোকে ধাই তুমি কৰিও বিচাৰ। সমান বৰ্ম্ম তুমি কবিবেক। তাকে আচৰিয়া লোক তৰিৰে সত। স্ত্ৰী শুন্ত্ৰে বিবেক তোমাৰ ভকতি। এৰণে কানে শোক তৰিবে সম্প্ৰতি। আঙ্কাকাৰী আমিও তোষাৰ হৈৰে যাই। বিষ্ণু ব্যাক আদৰি পুলি ত্ৰিপুষাৰি। মনুষ্যত লিঙ্ক পবি। পাৰ্বতীৰ নাথ বাক মহেশ বোল। তেতে জালি কুমৰ ধীৰ্থে লিস্ত।”-ৰামৰায় ঘি। বাবা কোন ছো, কি আনন্দ আচাৰ্য সকলোকে। আন এবীণ। শহুকৈ চৈ সে যত সৰু, এতেক ব্ৰহ্মন্দ চাই চেক কৰক ফোকাস। গামোগী মানে শ - পৰ হৈ এলে কি কি কাঙ্গাল হল এম মক্স সামীপ