এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
বাহী। ( , ৭ম সংখ্যা। যা ভঙা, বকুট খাই। পাক সুখ টোপনিৰ পুৰ ঘৰ্গৰ খুৰণি, চেনিৰ তৰমু খেলে।
- দেখি, কি ৰচিছে লোকে, মাই
নিমিলিত নেত্ৰে খালি আৰাম কালে। কত কাল। বিৰ মিত্ৰাৰেণে নাক মোৰ্কোৰ বনি ব্যোম তেজি উঠিল নিৰ্বাবে; - শিলাদিত হল; খলফিল সাত সাগৰ; এ চক্ৰ তিমিজিল সন্ত্ৰাসে পৰিল; সানি গ্ৰহ তাৰাগণ। মিলেদি লুটিবাগৰ, অমশষ্যাত বিষ্ণু যেনে। পিছে ঘটিল বিপাক, বিলমেয়ে বাঘা বা। বালখিল্যগণে আযেন সামগান কৰি আেিল টোপনি মোৰ;. “বেলে নট খাটে চক্ৰবৰ্তী। এখাৱে”। ৰাতিৰ পুৰি মা, বাহী হতে হলে বহিৰ্গত; যালো বগ; ৰাগৰ ধ্বনিত, কাঠফুলা শেৱাই পাই মহা ব্ৰাস খহি পৰি গল; বিহুৰঙনি যেহেলুৱাৰ উৰি গল পাত; পচোৱাত শিমলুৰ মিলিল বিলাই। দেখি খছি শালি সমুহে পাতিলে বিদ্ৰোহ; হানি কই কৰিলে আমি বিজিত হাশেম। কঁহ পৰি যি গল” সৰ। শান্তি বাণী উচ্চৰিলে; পিৰিতে আৈই মুৰ মে এ মনে কি। কিন্তু হিতে বিপৰীত হল।
