পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৭০৯

বহপি, ১৮ । সম্পাদকৰ চৰা। হেঁতেন। য়ালপাৰৰ হিতসাধক লেখ গুৱালপৰ অসমীয়া চলিলে দি স্থানীয় শিক্ষা এবং সামাজিক শানতিৰ কাৰণ হইবে" এই আৰ কি হৈ অসমৰ পুৰাত দুৱাৰ উটন কৰি, গৰাৰে গুৱালপৰীৰ। আৰু শোৰিৰীয়া পড়ে ভাটপাড়াও শিয়া কৰাৰ কৰ, আৰু এজন কি দু শুৱালপৰীয়া শিকিন্তু লোক শুৱালপাৰা অসমীয়া ৰ পক্ষপাতী না বুলি কৈ পুৰাতৰ দুৱাৰখন মাৰি তাত বালি-স’চাৰ লগাইছে। তেওঁ চমুকৈ আমি কৈ দিওঁ ৫ আসাম মানে অকল মদীয়াৰপৰা হাদিৰাচবিশেকে, আৰু অসমীয়া ভাষা মানে অকল আহোমৰাৰ ভাষাকে আমি দুপুজে। আসাম মানে আমি পুৰণি কামৰূপ ৰ্য আৰু অসমীয়া ৰঃ শানে গোটেই কামৰূপ ৰাজ্যৰ এন ভাষা বুজে; হেলৈ আমাৰ চাই-চাপৰ জানি কালি যিমানেই লৰচৰ হওক। এইদেখি আমি গুৱালাৰক আমাৰ মুঠি ভিতৰৰপৰা এৰি দিব নোখোজে। আৰু তাতে ৰাখিবলৈ এ টাকি যমি। তেওঁক খোলাখুলিকৈ কওঁ যে আমাৰ হাতৰ মুঠিটো ক্ষোৰ মাৰি কাটি নিদিলে সেই লেপ মুঠি কেতিয়াও মেল নখস। আমি মৰীয়া পৰি পাটৰ পৰা উঠিব নোৱাৰা হৈ থাকোতেই আমাৰ ৰংপুৰ কোচ-বোৰ আজি আমাৰ হাতৰপৰা পল। আপংকালেপস্থিতে অং ভাঙ্গতি পণ্ডিত, গেইপেশি যি ল হল, এতিয়া আমি অগত্য। আমি তে কাং' অং বাকী আখাৰেই কাধ কৰি, আৰু তাৰ সূচ্যগ্ৰ পৰিমিতে। এৰি শিদিনলৈ সক্ষম হৈছে। তেওঁলোকে আনিব। ৱালপাৰ অসমীয়া হৈ থাকিলে লিংৰ হৰ, আৰু যাণী হৈ থাকিলে তাৰ খনে পুত্ৰই মা শা শ” এই কাৰ আৰু লো খেৰুে বিলালকে দেখুৱাওক, আমাৰ ন ন বিৰেক লগৰীয়াসকলে ভাৰ মানে বুবলৈ আৰু ৰা নাই। সবই লিংশে পৰীয়া কোষেৰেী- আই নিজৰ মাত কৰা এৰু যথাস। এৰি যাৰী হৈয়েই বা কি সোণৰ গোলটা পাইছে, সেইটোও ছেলেকে দেখিছে। লাজৰ স্কিন কোচ যোৰ পৰে যে গান কুল থিৰ কুল দুই কুলকে হেৰুৱালে সেটাও তেওঁলোকে দেখিছে। হিৰত লাশ সাত কোহেৰাই fানকে সন্তা বলা না মা, তেওঁৰ বোৰী বৈণী মা পেহীৰ হেনা। অসমীয়া জাত মাখিয়ে আছে, ভিয়ে থাকি, এশীৰ মই আছে,