পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৭০৪

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

২৪ স্বাহা। [ ২য় যা, ৮ষ্ঠ সংখ। ফোন ভকত, কেতিয়া, কোনে আজাক এইবোৰ কথা অনাল, আমি গম নেপালোঁ; কিন্তু এইফেৰ খবৰ জামাৰ গোচৰ হোৱাটো হলে সচা। প্ৰকৃত ভৰ মনৰ শিক্ষিত মানুহৰ ব্যৱহাৰ ইমান কৌশলপুণ আৰু “যেমনুন”। মোক আৰু মোৰ দ্বিতীয় সঙ্গীঅনক অৱশ্যে এই বিষয়ে সেই ঠাইত কোনো কাৰ আগজাননী দিয়া একেবাৰে অনাবশ্যক আছিল। কিন্তু আমাৰ প্ৰথম সলীল অলপ আগৰ দিনীয়া ধৰণৰ মানুহ হোৱা বাবে আৰু তেওঁ টিকনিক মৰম তেতিয়া এৰিব পৰা নাছিল বাৰে, তেওঁৰ গিৰিয়ে হে মোৰ অলপ সংক্স লি। বিক, তেওঁকো উৰু ৰাৰি হাতে হাত খোকা সম্বন্ধে কোনো মত প্ৰকাশ কৰা দেখা নগ'ল। আমাৰ আলহী-গৃহৰ মুখে এতিয়া হে শ্ৰমে খবৰ পালোঁ যে মি- পুৰ আৰু নিচুগাৰৰ মাজৰ বাট ডোখৰত বন্য এ লগ পাৰৰ ৰৰ , বিশেষ ৰাতি। আমি যে কোনো বিপদত নপৰি সাৰি আহিলোঁ। সেইবাবে তেও অলিশ একাশ কৰিলে। | যা সময় ভাত আহি উপস্থিত হল। আমি লেখিলে যে জামাৰ প্ৰতে- কমে হা আপন কাপোৰৰ ঢ়ি তুলি। আমি উপজিবৰেপৰা, মনত পৰা ডোখৰৰ ভি , খিও কাপোৰৰ নিত ত খাবলৈ অহা না। কলিকতাত এবাৰ সৰঞ্চিত বহি লুচি আৰু পাঠাৰ মহেৰে ভোজ খাই ছিলো হয়, কিন্তু লুচি তো আৰু তাত নহয়। যি হক ডুখৰিপীৰাৰ লগত হে জামাৰ এই বিষয়ে বিশেৰ চিনাকী। আমি আলহী উপলই। সকলো ৰ পাতত বহি পৰে। আমাৰ আলহী গৃহদাই ‘া গাইল গাভৰ বাহিৰে আন একোকে আমাৰ পভ দিব নোৱাৰিলে বুলি মুখ প্ৰকাশ কৰিলে। কিন্তু আমি ভুলে যাৰ আঞ্জা, অনুৰ ওৰ্কাৰী আৰু গাখীৰেৰে জাত খাই মহাখি পালে। যেই সেই হিন্দুৰ নিমিতে এইকিটা উপ- ৰণেই যথেষ্ট। নীচুগাৰগৰ “আলহীখালাত” ইমান ৰাতি এনে তৃপ্তিৰে আমি যা-ভাঙ খাবলৈ পাম বুলি শো কোণে এনিনি। বি হক কাপোৰ গুনিত বহি জ খোৱা টলাটোৰ স্মৃতি হলে আমাৰ মনত ৰৰ কে খছিল। ক্ৰমশ জ্ঞানান।