১২৬ যাহা। {২ ৰাৰ সংখ্যা। গত শাক পাইল সবাতো কৰি উম। গত ৩ জামিয়া পাছত এৰিলা যোগ অত্যাস।” শকৰদেৱ দেখিবলৈ পুৰুষ ছিল আৰু তেওঁৰ পাৰ বৰণ কেচা-লোণৰ ৰ যেন আলি। ইয়াৰ পিস্তৃত শঙ্কৰদেৱে মুৰ্থাৱা নামৰ এটা কায়স্থ না বিৰহ কৰি গৃহদী হল। গৃহষাশ্ৰমধৰ্য তেওঁ অতি সুন্দৰকৈ আচৰণ কৰি এগ আছি গৃহা হৈলি।। শঙ্কৰদেৱ যেতে শুৱনি পুৰুৰ আছিল, তেওঁৰ গাত তেনে ৰ লও ছিল। চৰিত্ৰ পুথিত আছে-'এদিন তেওঁ কলধৰা পৰমান পাতৰ সৈতে বাটেদি গৈ থাকোতে এটা দুষ্ট বড়ে তেওঁক খুচিবলৈ খেদি আহিছিল। খেও কাল কাপোৰ ৰাতি লৈ দুই হাতে বড়টোৰ দুই দিত এৰি যাৰ মুচৰি আৰু পি হোহাই পেলাই দিলত বড় মৃতুল্য হৈ অপম'ন পৰি থাকি পলাই লৰ মাৰিলে।" “দেখিয়ে শুয়ে নেয়। প্ৰকাশ জাতি সূৰ্য। লম শৰ। ৰূপ লেখি মৰ্প হেয়। সং িথাকে। গল গীৰ যে ফল পালি। এ সম মন প্ৰফানে কাজ খি। মুখে সুখিীৰ গী সাগৰ। প্ৰীতি বা খাল ৪ায় কৰে লোক। | মাৰি। •"ণিতে গুণ গৌৰ পেৰে, মন পাশ। শসানৰ মাকেৰি বলে পাপ বি বি এ তুষশ, দেছি সুশোভ, গান গীৰ খি। আম কমল সুন্দৰ, আল জান্দা -জ্যোক্তি। এ গৰুগমিশ বিলা, বাণী যে- । পায়খ সিফালে বা নাহি ধীৰ আৱে। | গণ সনে, এ চাল খে, নয়। কাৰ। পপিণী ক্ষম একটি মিলা হোবিবাহ। পাশে কি এ খায় যেতি। কাল না এ খ + সিঙ্গা। এখী শিক্ষা যে গতি। ২
- জনি মিত্ৰ পোয় পাল আছি। লীনাল সাড়ে সাত
শী। প শ গ্ৰাণী। আলো শোক সক . * * খোনি কাৰ। এ যেন খ , গল্প।
