পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৫৬৭

[১৮৭মাণ আত্মবিনোক থিয়েটৰৰ ফল। ১১৭ পাইপতি আমাৰ পাটিৰ ভিতৰত অৱস্থা অনুসৰি এটাৰপৰা দহ টকা- লৈকে পচা পেলালে। ৰূপ ৭• টকাৰ চহি ফল। | “পাট" লিখোতে পঢ়োতে সপ্তাহটি গল। আমি তাঁকে শনিবাৰে শোকনাথ ফুকনৰ ঘৰত গোটখালে। এইবাৰ পাট গুলাই বিল পাস আহিল। লোকনাথ মুকন আৰু মোৰ ওপৰত্ব পাট ভাই জিবৰ ভাৰ পৰিল। এই পাট তাই গিয়াতে। গোলাশ শাগিছি। কাকাৰ ভীমৰ পাট লবলৈ টাইৰে খোৱা-কামোৰা; কিন্তু পৰয়া, দুয়া, উপকচক, বিৰাট ৰাণীৰ দাসী ইত্যাদিৰ পাট’লবলৈ কেয়ে আগ নাৰাড়ে। যা মানুহৰ পাৰ্ট লবলৈ সকলোৰে পাপতি। এনেতে হৰনাথ এক ওচৰ। শৰ্মাই কলে ‘ভাইহঁত। আমাৰ বিবেচনাৰে হলে তোলাই শাক দুৱৰী, উপকচক আৰু বিৰাটৰ ৰাণীৰ শীৰ পাট দিব লাগে।" তেঁওঁবিলাক দুজনৰ এই কথাত মোৰ বৰ খং উঠিল। কি ময়েই এই থিয়েটৰ পতাৰ মূল, মই "ষ্টে মেনেজাৰ আৰু মন মাষ্টৰ” -মোক লগুৱা, দুৱৰী, বা ইতাদি পাট হে যাচে! মই খোলাখুলি কৰি কৈ পেলালে। ইহঁত! মোক ভীমৰ পাৰ্টটো নিদিলে মই থিয়েট। নকৰে। মোৰ মুখত দাড়িয়ে গোকে জাতিকাৰ, মই এই সোপাকে খুৰাই বেটীৰামাৰ তাও নষলৈ সম্পূৰ্ণ না। তহঁতে চাচোন মই সৰাতকৈ গায়ে-গোটে ভাঙৰ দীঘল। মোৰ নমনাচত হে ভাবিম বাদেও। মে তাম তেওক কী দিলে হে খৱাৰ। মোৰ এই কথায় বিয়ে কলে-ভাল ফল, মই তীম হয়, তোলাই শৰ্মা কী হওক।” এই “তোমাৰ টে। হল। ৰাৰু ইকো তুইও জুৰি চাওঁ আহঁ।” তুইও থিয় দিলে, ভাবিৰাম। মোতকৈ দৰং ও বে হল। ভাবিয়ে কলে-"এতিয়া! মোৰ কথাময়ে ইহে গীৰ হবৰ মোগ্য।” ই-“হয় যা দেও! এটা মন কৰক। শীক দৰাচলতে ভীতকৈও বলী আছি; শৈৰিৰীক চুৰিত গৰি ৰায়ুৰী যোৱা বাবে হে ভীমৰ যত কীচক মৰিল। নহলে এটা ভীৰ নালায়ে যেটা তীৰেও বোনা কীচক মাৰিব নোৱাৰিলেহেঁতে। গা এটা কা; এই জাত যা, তুমি কবিতা। মোকাক পাতি তুমি ত হৈ যে মানে তোমাৰ গাৰ পাহক শালালি নে? মোৰ এম মাৰ