এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
বো, ১৩১] | কৃপাবৰ বৰুৱাৰ সামৰণি। সাধ্যম পুৰুষ আজোকাতকৈ বুঢ়া চলৰ টোটোৰ মুখকেই বয়াই বিলাই বুমি চাননী প্ৰিয়াৰ মুখেৰে সৌতে হে। | চকাৰ চখৰ মাৰ কৈ, হোজা বাপে পোক যাতে আজ কে, নানে সি নাৰ কাঠফুলা গজা ভেকুৰা মামৰে খোৱা হে। জ্যোতিৰ্বিদে কয় গ্ৰহ , জন প্ৰাহীৰ গোটেই নি পা, কৃপাবৰ কয়তি ফটিকাৰ কৰ্ম্মফল ধৰি লোৱা হে। কৃপাবৰ। কুলি। শাহী। আয়ে লুকাই পাৰিলে। কাউৰীৰ ৰাহত মনেমনে যোব আৰ পাৰিলে কণী। ফুটিল কণী পিলো বই, কাউৰী মাহী পুলিশ, আপোনাৰ পোৱালি ভাবি মুখত দিয়ে টোপ কণি চকু মুদি খাই থাকি, উৰণীয়া পাই পাখি, চেগ বুজি দুৰং কৰে উৰি শলো দূৰ বননি। পিছে পিছে থেকে মোৰ, কাউৰী বুলি জুৰাচোৰ, খেদাৰ পইপ্ৰাণ যায় সাত মোৰ নাৰ তৰণি। কালিস গুভূতি, শ্যালি কীট, লৰামতি, কাকে সালে কবি তে থাকে। মই প্ৰমাদ গণি
