হী। [ ২য় বৰ, ১ম সং শা” লেখাটা এত এনে নহয়। আমাৰ মনেৰে পশ্চাৎ শব্দৰপৰা সোৱ বাৰে তাক পাহ” পাছত” “পিছত লেখাহে উচিত। আৰু এটা সুবিধা যে সেইৰে শেখি পাচ (five) শব্দটোৰপৰা তাক বেলেগ কৰি ৰাখিব পৰা যায়। বেছি"কোসহ ) আমি সেইবাৰে বেছি" (to sell ) পৰা বৈলেগাই সেইদৰে লেখা উচিত বুলি ভাবে। “বষণ” “বৰষু" এটাও অতধ নহয়; যাৰ যিটো মন যায় ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে; কাৰণ সেই দুইটা সেইদৰে ভাল মানুহে কয়। হেমকোষত খোটাশী” আছে দেখি "খোটালি" লেখাটো ভুল এইটো মানি নোৰা। "কো"ৰ পৰা "গোটা” ওলাই দেশৰ “লি"ৰে সি সাঙোৰ খাই তেনে হৈছে, সি যে “লী” হেব, “লি” হব নোৱাৰে এনে নহয়। বৰং “লি” লেখাটো হে আমি উচিত বুলি ভাবে। আগৰ কালৰ লেখকসকলে লেখিবৰ সুবিধা দেখি শবদৰ শেহৰ আখৰটোত দীৰ্থ ঈকাৰ বৰকৈ ব্যৱহাৰ কৰিছিল; আজিকালি দীৰ্ঘ ঈকাৰৰ ফালে লেখকসকলৰ তেনেকুৱা পক্ষপাত গুচিছে। এনেকুৱা কিছুমান শব্দ আছে, যে সেইবোৰ দীৰ্ঘ এ দুই প্ৰকাৰে শেখিব পাৰি, এটাও ভুল নহয়; বৰ হ্ৰৰ কৈ লি। হে আজিকালিৰ ঢাল। * “এটাইৰে আটাইৰে" দুইট। ব্যৱহাৰ হয়। “জাবোৰ“আৰ্যবিলাক ঠাই বুজি ব্যৱহাৰ কৰা খায়। “লেখা” "লিখা “লেখা-পঢ়।" লিখা-পঢ়। এটাইকেইটা পথ। কেউটাই" আৰু “কেইটাই" দুইটা ব্যৱহৃত হয় ধল বুলি। যেতিয়া তাৰ ওপৰত Earphasis অৰ্থাৎ বল দিব লগীয়া হয় তেতিয়া কেইটাই শেখা হয়। “কোনোক কোনোক" হে ঋ কোনো-কোনোক” নহয়, তেহেলৈ সি হেমকোষতে থাও বা যতে থাক। “গোটাই” “গোটেই" দুইটা ব্যৱহাৰ কৰা হয়। “ইই” পদ্যত ছন্দ মিলাবলৈ লেখা হয়, গত নহয়; পদ্যত ৰৈ ৰৈ” হয়। “অকলশৰীয়া” “অকলশৰীয়া” যিটো বাৰ মন যায় লেখিতে “মহা- ভাৰত ও নহয়"। “সোলোকাই মেলেনি শোলোকাং লিখাটা • হলি “লাম শিষ্টত হয়। তাই পা পা দুইটা লেখিছিল। কাৰা গত সখ নিউ " ফাইল ছ িাষায় যিলাই চাৰ পায়। । যেতে এখন , মানে দিতে হয় কোটালী” “যাটালি
- গোটাবিক’ লেখিচ্ছ। যেকোৰ পি
