পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৩৬৯

নাৱা মামৰ একো অৰ্থ নাই। ভাৰৰ ছোৱালী ও আৰু কাছাৰীৰ বৰহৰীৰ লৰা হোহনক তেওঁবিলাকৰ মাকৰাপেক্ষে সুভা আৰু হেমে বুলি মাতিছিল। কি মাতিছিল, ছাৰ একো কাৰণ নাই; মা-বাপেকৰ দৰে মাখোন সেই কাৰণ দানিলে নিব পাৰে। ডাক্তৰ আৰু বৰমৰীৰ ভিতৰত মিল আছি। সেইঘেৰি তেওঁ- লোকৰ গৈয়ে দুজনাৰ ভিতৰত, শৰা-ছোৱালীৰ ভিতৰত, চাকৰ নাকৰ ভিতৰত, এনেকি বৰ দুটাৰ ভিতৰতো, যিল আলি। দুমানো আগফালে ৰাখকা দুট। বঙলা ঘ. নিচেই ওচৰা-ওচৰি। | হেমো আৰু সুভাই একেলগে ৰং-ধেমালি কৰিছিল; আৰু ইকো একেজন মাষ্টৰে (অৰ্থাৎ প্ৰাইভেট টিউটৰে একেলগে একোইতে একে পঢ়াকে পঢ়াইলি-কেতিয়াবা বৰহীৰ ৰত, কেন্নিা ডাক্ত বলকাশ গল। আৰু তেতিয়াৰ সেই ৰং-বোলি, সেই গলাগলি, না-পৰা কাৰ লগে লগে গল। মৃঙ্গাই গুলৰ পঢ়া আৰু প্ৰাইভেট টিউট" এৰি কাপোৰ-ঘোৱা াত-ৰা আদি বনবিলাক মাৰ কাষৰ বহি বহি শিকিবলৈ এৰিলে। হেমোৱেও সালিৰ লৰা-চাপা, হাঁহি-শিকিালি আৰু লা-লা-লুৱি এৰি, ক্ৰীকেট, ফুটবল, লগৰীয়াৰ লগত তাল সাজ-পাৰ পিন্ধি আলিবাটেদি ফুৰা আৰু চুট-হোপাত মন দিলে। তেতিয়া হেমো ওঠৰ খৰীয়া, ইলৰ প্ৰথম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ; আৰু সুতা চৈধ্য যৰীয়া, গৃহস্থালীৰ ফুলত সোমাইছে ৰাখেন। বৰৰীৰ না, অলপ ভাঙ্গা হযপেৰা হেমোৱে জোঙ্গা-মোক। ফোলা কমে কমে পাবলৈ ধৰিলে। তাৰ পাছতে চিগাৰেটু চিগাৰ