[ নগা পৰ্ব্বত। হাবিব মাজৰ এটা সৰু বাট। হাতত ধেনু কাঁড়
লৈ লুক ফুৰি থাকে ]
লুকু—মাৰিম। যাৰ আয়িব তাৰ পালেই মাৰিম। এটা
যাইছে এটা আইছে। কাৰবা পালে কয় অঅম মানু দেকিব
আয়িছে কাৰবা কয় নকা দেকিব যাইছে। আমাৰ জানি
পাইছে ইঅঁত আটাই মানু কাকাটি পালে দেকিব আয়িছে।
আমাৰ অলে তিক্ জানিছে। ইঅঁত পালে আমাৰ অলে
কেতিয়া আয়িব নিদিয়ে। দেনু লকতে মাৰি আটাই মানু
কেদিছুঁ। কাকাটিনু তান্তব কি জকৰ্ কৰিব! নঅয়!
কাকাটি অলে কেতিয়া জকৰ্ কৰিব নোৱাৰে। নিদিওঁ, জকৰ
অলেও তান্তৰ আয়িব নিদিওঁ জকৰ নঅলেও আয়িব নিদিওঁ।
যিমান আয়িব ইমান কেদিম। অদায় দিন ইয়াতে ৰকি ৰকি
দেকিম। এই বাট য়ে আয়িব—ইয়াত পৰা এই দেনু লকতে
মাৰি মাৰি তান্তৰ কেদিম। অ’ অউ দেকি পাইছুঁ আৰু এটা
কাৰবা আয়িছে।
[ ধেনু সেই ফালে টোৱাই আকৌ নময় ]
নঅয়! ইয়াৰ পালে বাৰু উদি দেকিম কাৰনু তাৰ দেকিব
আয়িছে। বাৰু আঅক অউ কছ আঁৰতে লুকাই দেকি
তাকিম। তাৰ পিছতে উদি দেকিম,
[ গছৰ আঁৰত লুকায় ]
