অষ্টম দৃশ্য
[ ৰজাৰ চ’ৰা। স্বৰ্গদেও চুহুম্মুং অকলে।]
চুহুম্মুং—কুক্ষণত শিঙৰী ঘৰত উঠি এই সিংহাসন লাভ
কৰিছিলোঁ। লোকে কয় ৰজাসুখ। ইয়াতকৈ পৃথিবীত
কিবা ডাঙৰ দুখ আছে নে? ইমান চিন্তা, ইমান দুৰ্ভাবনা।
তিল তিলকৈ জীৱন দগ্ধ কৰি পেলায়। ৰণৰ কথাত নিশ্চিন্ত
আছোঁ বুঢ়া গোহাঞী ডাঙৰীয়া নিজে গৈছে বুলি। তথাপিও
আজিলৈকে যিমান বাতৰি পাইছোঁ। আমাৰ পক্ষৰ বিশেষ
মঙ্গলজনক একো শুনা নাই। কব নোৱাৰোঁ কি হয়।
ইফালে ঘৰত এই অশান্তি,—একে মাতৃৰ স্তনদুগ্ধ খাই পৰিপুষ্ট
হোৱা মোৰ দুই জ্যেষ্ঠ কোঁৱৰৰ বিৰোধ। সেই দিনা শুনিছোঁ
বৰপাত্ৰ ডাঙৰীয়াই বাধা নিদিয়া হলে এটা প্ৰাণ গ'লহেতেন!
কুক্ষণত এনে পুত্ৰৰ পিতা হৈছিলোঁ! দেশত ৰণ! ঘৰৰ
ভিতৰত এই অশান্তি! মই কি কৰোঁ! মই যে উপায়কে
স্থিৰ কৰিব নোৱাৰোঁ। ক’তা বৰগোহাী ডাঙৰীয়াও ইমান
পৰে নাহিল।
[ নগাৰ সাজত হাতত নগা জাঠিলৈ আৰু আহোমৰ ৰাজ পৰিচ্ছদ
তৰৰৱাল আদি হাততলৈ কণচেঙৰ প্ৰবেশ।]
ই আকৌ কি ৰহস্য বৰপাত্ৰ! এই সাজে তোমাক বৰ
ওয়ায় ভাই! ইচ্ছা হয় তোমাক সদায় এই সাজতে দেখা
পাওঁ।
কণচেং—-আৰু হয়তো দেখা নেপাৰ স্বৰ্গদেও। মই আজি