পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৬৭

64 ১৭ সপ্তদশ পতিভনিতু। তুমি সাগৰলৈ যোৱা বতুমি পাতি পথমতে যি মৎ ন্য পোৱা তাকে লব যে তাৰে at (মলি এতো ল। ক পবি) তাকে ঘনি তোয়াৰে মোৰে ঘৰ্থে সি ‘ত কৰ দিয়া। পৰ্ক তেনেতে শিষ্য সকলে যিশুৰ ওচৰলৈ আহি লিলে ১৮ বাজৎ স্মৃতি বড় কোন্ তাতে যিশুএটি সৰু লৰাতি ঘানি সিবিলাকজতে বন্ধয়ায় ইলিলে ৩ তোমেলা ময় স্বৰুকৈ ও তোমোলাকে মন পাল টোৰ। আৰু এই লৰটিৰ নিচিনা হোৱা ব্যতিৰেকে ৪ কোনো ৰুপে বিভলৈ যাব নোৱাৰা এয়েৰেই যি মানুহে এই সৰু লৰাপ্তি নিচিনাকৈ থাপোনাকে ৫ ঘানি ল দু কবে মেয়ে সুবাজাৎ গতিতু ঘৰু যি কোনো এনে এটি.সৰু লৰাকে যে নামে ঘা ৬ হি পেহে সি মোকে গ্ৰাল হিশেহে কিন্তু যিবিলাকে যোৎ শৰ লয় সিহঁতৰ মাজৰ স্মৃতি সৰু এড়িবে। বাবা যেদি কোনোএ তনয়ায় তেবে তাৰ ভিজিৎ জাৎ ঘাত সাৰৰ দুলি তাক কুড়ায় পেলোৱায় তাৎ কৈ তাৰ ভাল্ হয়। ৭ বাকাৰ কৰোগে বহুকাৰে সৰ কিয়নো বাবাঘ ৮ বশে ঈদব কিন্তু যাৰে দোবায় বাধ্য হয় সেই মাৰ হত্ৰ সন্তাপ ব এয়েৰেই যেদি তোয়াহ্ হাতেই বা ভৰিয়েই তোমাক বাবা কহে তেৰে তাক ছিঙ্গি হত। মাহৰ পেলোৱা দুহতীয়া বা দুভৰিয়া দুই ঘনন্ত বহি পড়াকৈ Aেti বাটা হৃই জীৱন বেশ ৯ তোমাৰ শুভূ। ঘৰু যেদি তোমা চক্ষন তোমাক বাবা কৰে তেৰে তাক কাছি, তোমাৰ পেলোৱা দুৱা ইনৰ বহি পতুকৈ একাই জীব