বামাচাৰী—“বাবা! এক কাম কৰ। তই প্ৰথমে এমাহমান নিজান ঠাইত গৈ পুৰঃসৰণ কৰ। তাৰ পিচত তহঁতৰ দেশৰ এটাইবিলাক বৰুৱা-চৌধাৰীক এইবাৰ দুৰ্গোৎসৱকে উপলক্ষ কৰি গোট খুৱাই মেল পাতি বৰফুকনৰ কৰ-কাটল নিদিবলৈ—তাৰ পিচত লাগে যদি— তাৰে সৈতে ৰণ কৰিবলৈ স্থিৰ কৰ। পাৰিলে দৰঙ্গ বিজনী, কোচবিহাৰ এই তিনি ৰিজাৰো সহায় ল। তেতিয়ায় আহোম খেদা খাব। কামৰূপত হিন্দু ৰাজ্য স্থাপিত হব। ”
হৰদত্ত—“বাবা! তেন্তে মই পৰহি মানেই মদন কামদেৱলৈ গই তাতে এমাহ পুৰশ্চৰণ কৰিম। সেই ঠাই নিজান অথচ মনোৰম! বাবা! আপুনিও মোৰ লগত যাব লাগিব আৰু মোৰ কৰ্ম্ম দ্ৰষ্টা হ’ব।
বামাচাৰি —“কোনো কথা নাই, বাৰু মই যাম। তাতে তোক পুৰশ্চৰণ কৰাম। তই এমাহৰ খাব-ববৰ যোগাৰ লবি, পূজাৰ নিমিত্তে সেই কলহ মান কাৰণো লব। ”
হৰদত্ত – “ভাল বাবা!” সেই দৰে " কৰিম। এই দৰে কথা-বতৰা হৈ স্থিৰ কৰি হৰদত্ত। চৌধাৰী ঘৰলৈ উলটী আহি নিশাটো শুলে।
________
