পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১৫৮

নাছিলো; কিন্তু তোমাৰ উপৰি জনাৰ, অৰ্থাৎ বদনৰ নিচিনা পাষণ্ড অত্যাচাৰী বৰফুকনৰ বিৰুদ্ধেহে মই অস্ত্ৰ ধৰিছিলো। সি থাকিব লাগিছিল, তেহে সি বুজিলে হেঁতেন কামৰূপীয়া ভীৰু কাপুৰুষ নহয়। সি বুজিছিলেই।
 কলীয়া ভোমোৰা বৰফুকন। —অবশ্যে মই বদনে কি কৰিছিল কব নোৱাৰো, কিন্তু তই আহোম সৈন্যৰে সৈতে ৰণ কৰাটোৱেই ৰাজদ্ৰোহ হইছিল। তই জাননে যে ৰজাৰ আজ্ঞাত মই তোক শূলত দিবলৈ বাধ্য হৈছো। তই যদি এতিয়াও শৰণাপন্ন হৱ, তেন্তে তোক সদ্যহতে পোতাশালত বন্দী কৰি থৈ মই ৰজালৈ জনাব পাৰো।
 হৰদত্ত। —মোৰ বীৰ ভ্ৰাতৃ গল। মৰমৰ পত্নী গল। মোৰ বাচিবৰ ইচ্ছা নাই; মই শৰণাপন্ন নহওঁ। তুমি মোক শূলত বা বৰশীত যিহতে ইচ্ছা হয় দিব পাৰা।
 কলীয়া ভোমোৰা। —তেন্তে মোৰ গাত পাপ আৰু দোষ নাই। চাওডাঙ! ইয়াক সৌ খিনিতে শূলত দে। ৰাইজে দেখক ৰাজদ্ৰোহীৰ কি পৰিণাম হয়।
 হৰদত। —দে মোক শূলত। কিন্তু বৰফুকন! মই মৰণ কালত তোমাক কেই আষাৰমান কথা কওঁ —ৰজালৈ জনাই পঠিয়াবা। প্ৰথমতঃ—সি বদন বৰফুকনে আমাৰ কামৰূপীয়াক ইমান দুখ দিলে, ইমান অত্যাচাৰ কৰিলে, সেই বৰ ফুকনৰ আওমৰণে মৰণ হব। সিয়েই তহঁতৰ অহোম ৰাজ্য খাব। দ্বিতীয়তঃ—ৰজাই কাৰ দোষ কাৰ