পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১৯১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 অসাৰ ই সংসাৰত এই ঘোৰ এন্ধাৰত
 কান্দি যে উঠিছে মোৰ দুৰ্ব্বল পৰাণ।
 বিবেকৰ ৰূপ ধৰি শাস্তি দিয়া হৃদয়ত,
 অন্তৰত দিয়াঁ, বোধ মানৱ অজ্ঞান!!
  “কা তব কান্তা কন্তে পূত্ৰঃ।
  “সংসাৰোহয় মতীব বিচিত্ৰঃ॥
  “কন্য ত্বং বা কুতঃ আয়াতঃ।
  “তত্ত্বং চিন্তয় তদিদং ভ্ৰাতঃ”॥
 দিয়াঁ তত্ত-জ্ঞান-বল, নতু, আজি যাওঁ তল!
 এই শোক-সাগৰত কৰাঁ-প্ৰভু ত্ৰাণ!—
দয়াময়! —পূৰ্ণ হ’ক তযু মনস্কাম॥
  “হৰিণাপি হৰেণাপি ব্ৰহ্মনাপি সুৰেৰপি।
  “ললাটে লিখিতা ৰেখা ন শক্যাঃ পৰিমাৰ্জ্জিতুম”॥

১৬

    এয়েই গোহাৰি মাথোঁ তযু চৰণত
 হে প্ৰভু কৰুণাময়! দিয়া আশীৰ্ব্বাদ,
 নলিন বিপিন মোৰ হোক বিদ্যাবান,
 কীৰ্ত্তিমান; পতিব্ৰতা হিৰণ কিৰণ