পৃষ্ঠা:তত্ত্ব-কথা (Tattva-Katha).pdf/১৩৬

১৩৫

নামধৰ্ম্ম-তত্ত্ব

যেন নটভাটে চক্ৰবৰ্তীক জগাৱে।।
তুমি সি পৰমতত্ত্ব জানি জ্ঞানীগণে।
ছাড়ে পাপ তযুগুণ শ্ৰৱণ-কীৰ্ত্তনে।
মনুষ্য শৰীৰ পায়া যিটো নৰগণ।
নকৰে তোমাৰ যিটো শ্ৰৱণ-কীৰ্ত্তন।।
বিফলে জনম গৈল ভৈল সৰ্ব্বনাশ।
জীৱন্ত মৰা সিটো ভাথিৰ নিশ্বাস।।
জ্ঞান অভ্যাসক কহে নেদেখি বিশেষ।
শ্ৰৱণ-কীৰ্ত্তনে তৰে সংসাৰৰ ক্লেশ।।
মিছা তৰ্কবাদে        ভৈল অন্ধকাৰ
তাতে ভ্ৰমো মন্দমতি।
তযু জ্ঞানপন্থ        খুজিয়া নাপাওঁ
কৰা হৰি মোৰ গতি।।
যত তপ আছে        সমস্তে কৰোক
পড়োক পৰ্ব্বতে উঠি।
সমস্তে তীৰ্থত        স্নানিয়া ফুৰোক
বেদক পঢ়োক তুষ্টি।
যত যজ্ঞ আছে        সমস্তে যজোক
কৰোক যোগ অভ্যাস।
হৰিৰ কীৰ্ত্তন        নকৰি তথাপি
নেড়ায় মৃত্যুৰ ত্ৰাস।
অসন্ত জগতখান        তোমাত উদ্ভব ভৈল
সন্ত হেন প্ৰকাশে সদায়।
কৰ্ম্মজড় মনুষ্যৰ        মন মগ্ন ভৈল তাতে
বেদৰ নুবুজে অভিপ্ৰায়।
তোমাৰ পৰম জ্ঞান        মাধক দিয়োক মোক
যি অখণ্ড সুখ দুখহীন।
নুহি নাৰায়ণ দিয়া        শ্ৰৱণ-কীৰ্ত্তন-ভক্তি
নোহো যেন বেদৰ অধীন।
ব্ৰহ্মায়ো নপান্ত অন্ত        তোমাক নজানে বেদে
আপুনিও নাজান সমূলি।
এতেকে কেৱলে আমি        তোমাৰ চৰণে স্বামী
ভজিলোহোঁ জয় জয় বুলি।।
চাৰি বেদ অষ্টাদশ        পুৰাণ যতেক শাস্ত্ৰ
পৰম বেদান্ত ভাগৱত।
সনক সনন্দ মুনি        যোগ জ্ঞান বিচাৰিয়া